Największa i jedyna nadzieja

Z Psalmu 118

Lepiej się uciekać do Pana,
niż pokładać ufność w człowieku.
Lepiej się uciekać do Pana,
niż pokładać ufność w książętach.

Ludzie czasem zawodzą. Bóg… Nieraz człowiek też czuje się Nim zawiedziony. Bo prosiłem, a On nie wysłuchał. Dlaczego? Czy moja prośba była niewłaściwa? Czy była egoistyczna, była jedynie – jak wspomniał w swoim liście święty Jakub - próbą zaspokojenia własnych żądz?

Człowiek, kiedy zawiedzie, potrafi czasem swój błąd naprawić. Bóg… On nie ma czego naprawiać. On nie popełnia błędów. Tyle że zrozumienie tego nieraz przychodzi dopiero po jakimś czasie. A może być i tak, ze zrozumiemy dopiero, gdy zobaczymy Boga twarzą w twarz…

On nie zawodzi, bo, jak ufamy, ciągle jest po stronie człowieka, ciągle chce dla niego jak najlepiej. No i robi wszystko, by człowiek znalazł się w niebie. Ludzie, a już zwłaszcza książęta, różni ważni... Zbyt często dbają głównie o siebie.

Dobrych, Panie Boże, spotykałem w życiu ludzi. Wielu takich było. A jeśli zdarzali się wśród nich i gorsi… Trudno powiedzieć, bym na kimkolwiek tak naprawdę się zawiódł. Z żadnym człowiekiem nie wiązałem i nie wiążę przecież nie wiadomo jakich nadziei. Wiem, że są tylko ludźmi. Często, choć dobrzy, mogą niewiele więcej, a często i mniej niż ja. Cóż dopiero, gdy egoistycznie zapatrzą się w siebie i o siebie głównie zaczynają dbać…

To Ty Boże, jesteś moją nadzieją. Największą i w zasadzie jedyną. Tylko Ty możesz wybawić mnie od śmierci wiecznej. Mówisz, że chcesz dla mnie życia. Ufam, że tak naprawdę jest.