Mieć nadzieję to zaczynać od nowa – Jan Chrzciciel

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Wielu z was jest tutaj, w Rzymie, jako „pielgrzymi nadziei”. Dziś rano rozpoczynamy sobotnie audiencje jubileuszowe, których celem jest powitanie i przyjęcie wszystkich przybywających z całego świata, aby szukać nowego początku. Jubileusz jest bowiem nowym początkiem, możliwością dla każdego, by wszystko zacząć od Boga. Wraz z Jubileuszem rozpoczyna się nowe życie, nowy etap.

W te soboty chciałbym, od czasu do czasu, zwrócić uwagę na pewien aspekt nadziei. Jest ona cnotą teologalną. W języku łacińskim virtus oznacza „moc”. Nadzieja jest mocą, która pochodzi od Boga. Nadzieja nie jest zatem nawykiem czy cechą charakteru – którą ktoś ma lub nie ma – ale mocą, o którą trzeba prosić. Dlatego właśnie stajemy się pielgrzymami: przybywamy prosić o dar, aby rozpocząć na nowo drogę życia.

Jutro będziemy obchodzili święto Chrztu Jezusa i to skłania nas do refleksji o tym wielkim proroku nadziei, jakim był Jan Chrzciciel. Jezus powiedział o nim coś wspaniałego: że jest największym spośród narodzonych z niewiast (por. Łk 7, 28). Rozumiemy zatem, dlaczego tak wielu ludzi przychodziło do niego, z pragnieniem nowego początku, z pragnieniem rozpoczęcia od nowa. Rok Jubileuszowy pomaga nam w tym. Jan Chrzciciel jawił się naprawdę jako ktoś wielki, jawił się wiarygodny w swojej postawie. Podobnie jak dzisiaj przekraczamy Drzwi Święte, tak Jan zaproponował przejście przez rzekę Jordan i wejście do Ziemi Obiecanej, tak jak to miało miejsce za pierwszym razem z Jozuem. Rozpocząć od nowa, otrzymać ziemię na nowo, tak jak za pierwszym razem. Siostry i bracia, to jest słowo: rozpocząć od nowa. Zakodujmy to w naszych głowach i powiedzmy wszyscy razem: „rozpocząć od nowa”. Powiedzmy to razem: rozpocząć od nowa! [wszyscy powtarzają kilka razy] Proszę, nie zapominajcie o tym: rozpocząć od nowa.

Jezus jednak, zaraz po tym wielkim komplemencie dodaje coś, co składnia nas do zastanowienia: „Powiadam wam: Między narodzonymi z niewiast nie ma większego od Jana. Lecz najmniejszy w królestwie Bożym większy jest niż on” (w. 28). Bracia i siostry, nadzieja polega na tym przeskoku jakościowym. Nie zależy ona od nas, lecz od królestwa Bożego. Oto niespodzianka: przyjęcie królestwa Bożego wprowadza nas w nowy rząd wielkości. Tego potrzebuje nasz świat, my wszyscy! A my, co powinniśmy zrobić? [wszyscy: „Rozpocząć od nowa!”] nie zapominajcie o tym.

Kiedy Jezus wypowiada te słowa, Jan Chrzciciel jest w więzieniu, pełen wątpliwości. My również przynosimy wiele pytań podczas naszej pielgrzymki, ponieważ jest wielu „Herodów”, którzy wciąż sprzeciwiają się królestwu Bożemu. Jezus natomiast, pokazuje nam nową drogę, drogę Błogosławieństw, które są zadziwiającym prawem Ewangelii. Zadajemy więc sobie pytanie: czy mam w sobie prawdziwe pragnienie, by rozpocząć od nowa? Zastanówcie się, każdy z was: czy mam w sobie pragnienie, by rozpocząć od nowa? Czy mam chęć uczenia się od Jezusa, który jest naprawdę wielki? Najmniejszy, w Królestwie Bożym, jest wielki. Dlatego, że powinniśmy... [wszyscy: „Rozpocząć od nowa!”].

Zatem uczmy się od Jana Chrzciciela przewartościować swoje myślenie. Nadzieja dla naszego wspólnego domu – tej tak bardzo wyzyskiwanej i zranionej Ziemi – oraz nadzieja dla wszystkich ludzi, opiera się na odmienności Boga. Jego wielkość jest inna. A my zaczynamy na nowo od tej Bożej oryginalności, która zajaśniała w Jezusie i która teraz zobowiązuje nas do służby, do miłowania po bratersku, do uznania siebie za maluczkich. I do dostrzegania najmniejszych, wysłuchania ich i bycia ich głosem. Oto nowy początek, to jest nasz jubileusz! I dlatego powinniśmy... [wszyscy: „Rozpocząć od nowa!”]. Dziękuję.