Nie jesteście obcymi – mówi święty Paweł. Jesteście włączeni do wspólnoty. Jesteście współobywatelami Bożego państwa. Jesteście domownikami Boga samego. A jeśli i to wydaje się wam zbyt dalekie… Jesteście zespoleni ze sobą nawzajem jak budynek. Cegła na cegle.

Kamień węgielny – sam Chrystus. Na nim fundamenty: apostołowie i prorocy. Świadkowie Starego i Nowego Testamentu. Na nich ludzie kolejnych pokoleń. Święci i ci mniej doskonali. Na nich w końcu my. Cegły w wielkiej świątyni Boga.

Ta świątynia to nie tylko cegły. Wypełnia ją Duch Święty. Nie kiedyś, w przyszłości. Nie czeka na doskonałość. Wypełnia i przemienia. Naprawia to, co uszkodzone w przeszłości, by Dom Boga się nie zachwiał. By przyciągał pięknem, zamiast straszyć.

Ale to jeszcze nie koniec. Na nas postawią kamienie kolejnych pokoleń. Aż świątynia okaże się doskonała w Bożych oczach. Aż przybędzie Bóg, by w niej zamieszkać.

Nie jestem sama. Nie żyję dla siebie.