Z tego, co piszesz, ja wnioskuję dwie rzeczy: że mylisz zmysły z emocjami (pisałaś na blogu o zmysłach, że szukasz czegoś ponadzmysłowego a nie o emocjach) oraz że chciałabyś mieć emocje na swoich usługach - że dotknięcie głębi powinno być pokazane jakąś pozytywną emocją, a jak nie jest, to źle, i że emocje powinny prowadzić do modlitwy, spowiedzi, przebaczenia. Ja zupełnie inaczej rozumiem emocje. To nie emocje i uczucia mi mówią, czy modlitwa jest dobra czy zła. Bo skąd mam wiedzieć, kiedy jest dobra. Jak jestem szczęśliwa, to łaska. Ale jak jestem w złości, gniewie, buncie, zniecierpliwieniu, znudzeniu, to dla mnie dobrze, że umiem w takich uczuciach wytrwać na modlitwie, że umiem nimi kierować, że one mi nie przeszkadzają, i one wcale nie są złe, a może taka modlitwa być lepsza niż ta w radości, ale nie mnie to oceniać. "emocje nie są dobre,gdy im ulegamy,gdy uważamy je za nas samych..gdy nie prowadzą nas do przebaczenia,do modlitwy,do spowiedzi..wtedy sa zle.." - to nie emocje są złe, bo one są neutralne moralnie, tylko nasza decyzja i nasze pokierowanie nimi było złe. Emocje mnie nie mają prowadzić do modlitwy czy spowiedzi, bo wtedy jakbym czuła niechęć, to bym się nie modliła, a jakbym czuła wstyd, to bym się do grzechów nie przyznała. Mam uczucia dostrzegać, nazywać, akceptować je i nimi kierować. "emocje ludzkie ,to powierzchnia.." - czyli spłycasz, czyli uważasz, że jak ktoś wyraża swoje uczucia, to jest na powierzchni, nie sięga głębiej? Nieprawda, bo to właśnie uczucia są często w nas bardzo ukryte i trzeba naprawdę głęboko zajrzeć, żeby je odkryć. Kiedy mówię Bogu o sobie, czyli kiedy się modlę, to mówię, o tym, co czuję, bo mówienie o sobie, to mówienie o tym, co się czuje. Kiedy chcę kogoś poznać, to chcę wiedzieć, co on czuje, co przeżywa, a nie, co uważa. Emocje są bardzo ważne. Ale to co czuję i to co zrobię, to są dwie różne sprawy. To rozum decyduje.

No i właśnie o tym mówię, że trzeba dostrzegać emocje i wiedzieć, skąd tak czuję, i nimi dobrze pokierować.

Co to znaczy: "jesli ktos pokazuje emocje,ale ich nie nazywa,nie widzi w nich swojego wkladu..to jest płytki,i owszem" - to znaczy, że jak ktoś jest smutny i nie ma ochoty rozmawiać, to znaczy, że jest płytki, ale jakby był smutny i wszystkim mówił: ej, jestem smutny - to by było ok? To wszystko jest we wnętrzu i nie masz prawa mówić, że ktoś jest płytki, bo Ty nie wiesz, czy on jest świadomy swoich uczuć, czy się im poddaje.
I ciągle to samo: "sa uczucia i emocje które niedopuszczają do spowiedzi,pojawia sie lek,chcęc ucieczki,podejrzliwość do spowiednika..ja o tym pisze..i w tym sa one zle...i w tym często człowiek ulega." To nie uczucia są złe, bo raz mogę takim samym uczuciem pokierować dobrze, a raz źle. Raz czuję lęk, więc powiem: oddam ten lęk Jezusowi; a raz czuję lęk i się przed Jezusem ukryję. I czy to lęk jest zły, czy ja nim źle pokierowałam. Ode mnie zależy, co zrobię z uczuciami, a nie uczucia są złe. Ale łatwiej powiedzieć: uczucia są złe - i wtedy usprawiedliwiam siebie: zrobiłam źle, bo miałam złe uczucia, albo: uczucia stłumię, są nieważne, bo sobie nie umiem z nimi poradzić, więc je zlekceważę.
"ja caly czas pisze o zlych emocjach,ktorym rozum sie poddaje,,i w tym znaczeniu uważam je za niepotrzebne i utrudniajace" - to nie jest tak, że to są złe emocje i złym emocjom rozum się poddaje, ale to od ciebie zależy, czy twój rozum pójdzie za uczuciami czy też sam je rozważy i wtedy zdecyduje.
Co to znaczy: "wole nie odczuwać wlasnej emocjonalnej radosci" - przecież nie od ciebie zależy, co będziesz czuła, oczywiście że mogę sobie woleć jakieś uczucia od innych, ale nie ja decyduję, czy się pojawią czy nie, bo jak ktoś mnie wystraszy, to poczuję lęk, jak ktoś mnie obrazi, to poczuję gniew, a jak się ucieszę, to poczuję radość - i to nie jest ode mnie zależne, ode mnie zależy tylko to, co z tym uczuciem, które się we mnie pojawiło zrobię.

"mi nie przeszkadza pojawiający sie ich brak" - brak emocji? Oglądałam kiedyś taki film, gdzie codziennie pili taki lek, żeby nie czuć emocji, żeby nie czuć po ludzku. Tak, po ludzku. Emocje są ludzkie. Więc jeżeli ich nie czujesz...
Apatia – stan znacznie zmniejszonej wrażliwości na bodźce emocjonalne i fizyczne. Towarzyszy mu obniżenie aktywności psychicznej i fizycznej, utrata zainteresowań, zmniejszenie liczby kontaktów społecznych, anhedonia.
Apatia jest częstym objawem depresji. Występuje także w zaburzeniach nerwicowych, wczesnej fazie kalectwa lub jako reakcja na silny uraz psychiczny.
Apatia według poglądów filozoficznych stoików to stan wolny od wzruszeń, pozwalający osiągnąć pełnię szczęścia. http://pl.wikipedia.org/wiki/Apatia_(psychopatologia)
A zobacz, ile w Psalmach jest emocji! A ile Hiob miał emocji! I czy Pan Bóg go zganił? Nie, pochwalił, że był szczery.
Może Ty tłumisz emocje, właśnie dlatego, że się boisz swojej reakcji, swojej decyzji, więc wolisz nic nie czuć.

"gdy sama w to wejdziesz.."
Nie oceniaj mnie, bo nie wiesz, gdzie jestem. Chciałaś powiedzieć: ja już jestem na wyższym etapie. A każdy ma inną drogę do Boga i wcale nie muszę iść takimi etapami jak Ty.
Ale nie chce mi się wierzyć w to, co mówisz. Naprawdę nie odczuwasz żadnych emocji? A jak zapomnisz oddać książkę do biblioteki, a tu zamykają za godzinę - nie czujesz lęku, że nie zdążysz? Albo jak ktoś cię obrazi, nie czujesz smutku? Albo jak ktoś łamie twoje granice, to nie czujesz złości?
Wybacz, ale to mi się wydaje dziwne. Nawet Pan Jezus odczuwał różne emocje: gniewał się, krzyczał, płakał, lękał, trwożył...