Św. Beda Wielebny

Baczcie, czuwajcie i módlcie się, bo nie wiecie, kiedy nadejdzie czas. Podobnie czło­wiek, który udał się w podróż za granicą: zo­stawił swój dom, powierzył swoim sługom opieką nad całym majątkiem, a odźwierne­mu polecił, aby czuwał. Jasno wyraził Pan, dlaczego powiedział: „O dniu owym lub o go­dzinie nie wie nikt: ani aniołowie w nie­bie, ani Syn, a jedynie Ojciec" (por. Mt 24, 36), bo nie potrzebowali tej wiedzy Aposto­łowie; mieli być trzymani w wątpliwości nie­pewnego oczekiwania, aby nieustannie wie­rzyli, że przyjdzie Ten, o którym jednak nie wiedzą, kiedy przyjdzie. I nie powiedział „nie wiemy", kiedy przyjdzie chwila, w której Pan przyjdzie, ale „nie wiecie" (tamże, 43).

Podając przykład ojca rodziny jeszcze jaś­niej wykłada, dlaczego milczy o dniu wypeł­nienia się i tak mówi: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy przyjdzie pan domu: z wie­czora czy o północy, o pianiu kogutów czy też rankiem; aby gdy przyjdzie niespodziewanie, zastał was śpiącymi" (tamże, 42 nn.).

Chrystus jest bez wątpienia człowiekiem, który udał się za granicę i pozostawił swój dom. On to po zmartwychwstaniu jako zwycięzca wstępuje do Ojca i wprawdzie cieleś­nie opuszcza swój Kościół, ale go nigdy nie pozbawia opieki swej boskiej obecności; po­zostaje z nim po wszystkie dni aż do wypeł­nienia się wieków. Miejscem bowiem właś­ciwym dla ciała jest ziemia, ale zostało ono wprowadzone do obcego kraju, gdy Zbawi­ciel złożył je po wniebowstąpieniu w niebie. Sługom swoim dał władzę nad wszystkimi dziełami, ponieważ wiernym swoim, po udzie­leniu im łaski Ducha Świętego, dał zdolność wykonywania dobrych uczynków. Odźwier­nemu natomiast nakazał, aby czuwał, ponie­waż pasterzom i rządcom duchowym zlecił gorliwą troskę o Kościół im powierzony.

To, co wam mówią, mówię wszystkim: czuwajcie. Nie tylko Apostołom i ich następ­com, to jest w szczególny sposób zarządcom Kościołów, ale nam wszystkim nakazano czuwanie. Nakazał to nam wszystkim, abyś­my nieustannie strzegli drzwi serc naszych, aby dawny nieprzyjaciel nie wdarł się do nich przez złe rady.

Każdy z nas winien tedy pilnie czuwać, aby Pan, gdy przyjdzie, nie zastał nas śpią­cymi. Każdy bowiem zda sprawę przed Bo­giem ze swojego postępowania. Czuwa zaś ten, kto trzyma oczy umysłu otwarte na prawdziwe światło; czuwa ten, kto zachowu­je czynem to, w co uwierzył; czuwa, kto od­rzucił od siebie ciemności, gnuśność i zanied­bania. I dlatego Paweł mówi: „Czuwajcie sprawiedliwi i nie grzeszcie" (l Kor 15, 34). I znowu mówi: „Czas już jest, aby powstać ze snu" (Rz 13, 11).

• Św. Beda Czcigodny - Katecheza Benedykta XVI

Tekst pochodzi z: Ojcowie żywi, Kraków 1979