Droga przebaczenia

XIII – Zdjęcie z Krzyża

Ta stacja to bardziej Droga Krzyżowa Twojej Matki niż Twoja. Pewnie gdyby miała taką możliwość, przeszłaby i całą Drogę za Ciebie. Ale tak się nie da. Każdy ma swoją Drogę Krzyżową, swój ból i cierpienie, choć czasem właśnie cierpienie kochanej osoby boli bardziej niż własne. Myślę teraz o wszystkich moich bliskich, o tych, których kocham, a którzy doświadczali i doświadczają wielkich cierpień. Boli mnie to, że tak mało mogę dla nich zrobić. Ale jedno co mogę, co ma ogromną wartość, to modlić się za nich. Chcę ich wspierać tą modlitwą… i przebaczyć sobie to, że tak wiele bym chciał, a tak mało mogę…

Ojcze, przebacz mi…

XIV – Złożenie w grobie

Cicho. Pusto. Ciemno. Nie, to nawet nie jest krzykliwe zło. To właśnie takie nic, taka nijakość, jakiś bezwład. Znasz ten stan? Gdy nie czujesz zupełnie nic – ani złego, ani dobrego. Wtedy chyba najciężej przychodzi modlitwa, czy myślenie o Bogu. Przecież nie ma nic – może i Boga nie ma… Czasem nachodzą i mnie takie myśli. Czasem nie czuję Ciebie, Boże, w moim życiu. Myślę, że Ciebie nie ma. Taki już jestem. A wiesz jak to boli? Świadomość, że nie ma Nieba, albo że jest Ono puste… Dlaczego to na mnie dopuszczasz? Ale tutaj, przy tej stacji Drogi Krzyżowej, choć może to brzmi dziwnie, chcę Tobie przebaczyć, że tak to czasem wygląda. Tobie – bo myślę, że to Twoja wina…

Ojcze, przebaczam Ci, choć nie wiem, co czynię…