Radość zmartwychwstania

Pan zmartwychwstał! Dlatego „W tym dniu wspaniałym wszyscy się weselmy”. Alleluja!

1. W książce pt. Duchowa pielgrzymka do Ziemi Świętej jezuita Henryk Pietras snuje taką oto refleksję: „Po śmierci Jezusa jego uczniowie mieli się czego bać. Było przecież do przewidzenia, że ci, którym najbardziej zależało na skazaniu ich Mistrza na śmierć, nie odpuszczą również im, że będą ich wyszukiwać i w najlepszym wypadku skończy się batami. Mieli świadomość, że z wyraźnie galilejskim akcentem nie potrafią się schować. (…) I oto Jezus ukazuje się im żywy. (…) przestają się bać, wychodzą na ulice, podróżują, w końcu głoszą odważnie to wszystko, co zaraz po śmierci Jezusa wydawało im się nieaktualne. Dokonało się coś ogromnie ważnego, co tych ludzi zmieniło” (Kraków 2012, s. 124. 127).

Co takiego dokonało się w zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa? Niech pomocą w głębszym zrozumieniu tajemnicy paschalnej będą dla nas słowa „Sekwencji Wielkanocnej”, która wybrzmiała przed radosnym śpiewem „Alleluja”. Wyraża ona wiarę przeżywaną i doświadczaną. Autorem tej „Sekwencji” jest ksiądz diecezjalny, Vipo z Burgundii (ok. 995-1084 r.), poeta i muzyk, kapelan cesarzy germańskich, Konrada II i Henryka III.

Pierwsza część „Sekwencji” jest wezwaniem do uwielbienia Baranka wielkanocnego, który umarł, aby wszystkich grzeszników przyprowadzić do Ojca. Jest to swoisty pojedynek na życie i śmierć między Jezusem Chrystusem a Przeciwnikiem człowieka. Jezus pokonał śmierć, która jest symbolem wszystkich mocy ciemności. Pokonany i Ukrzyżowany jest Zwycięzcą. Uniżony jest Triumfującym. Zamęczony i pogrzebany Jezus Chrystus powstaje „żywy” i jest źródłem życia. Chrześcijanie są wezwani do złożenia Mu ofiary dziękczynienia i hołdu. Możemy na sobie odczuć tę prawdę i śmiało głosić ją światu, że Jezus jest jedynym wyzwolicielem, że Jego zwycięstwo nad złem i śmiercią jest gwarancją naszego zwycięstwa, źródłem trwałej radości i pokoju, ponieważ pojednał nas z Ojcem, naturą i naszymi braćmi.

W drugiej, dramatycznej części „Sekwencja” wprowadza Marię Magdalenę i Apostołów. Maria jest wezwana do złożenia świadectwa o zmartwychwstaniu. W odpowiedzi na to wezwanie stwierdza fakt zmartwychwstania Zbawcy i dodaje z uczuciem triumfu: „Zmartwychwstał już Chrystus, Pan mój i nadzieja”.

Maria widziała pusty grób. Co więcej, był to „grób Jezusa żyjącego”. Maria stopniuje swoje dowody: blask chwały Zmartwychwstałego, żywego Pana, pusty grób, świadectwo aniołów, chusty i odzież. Potwierdzają one, że Jezus umarł, został pogrzebany oraz służą identyfikacji Osoby Jezusa. W Zmartwychwstałym uznaje ona Mesjasza – Chrystusa, Pana i Odkupiciela, do którego należy cały świat.

Maria oznajmia również uczniom, że żyjący Chrystus wyprzedzi ich w drodze do Galilei, gdzie nakazał im się udać. To właśnie Galilea ma być miejscem spotkania Zmartwychwstałego z uczniami. W niej Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność i tam też rozpocznie się misyjna działalność Kościoła.

2.3. Po wysłuchaniu Marii Magdaleny, naocznego świadka, w trzeciej części „Sekwencji” wierni czynią uroczyste wyznanie wiary:

„Wiemy, żeś zmartwychwstał, że ten cud prawdziwy”

Jak zadziwiająca jest w tym stwierdzeniu pewność wiary! Wyraża się ona w słowie „wiemy”, chociaż ta wiedza odnosi się do wydarzenia uznanego za „prawdziwy cud”. Wiara chrześcijan w Chrystusa wymaga od nas jedynie głoszenia śmierci Jezusa i wyznawania Jego zmartwychwstania, jak to czynili pierwsi świadkowie tego cudu. Zmartwychwstanie Chrystusa było zawsze pierwszym przedmiotem kerygmatu apostolskiego. Sekwencja kończy się błagalnym wezwaniem do Króla chwały, aby miał litość nad nami:

„Królu Zwycięzco, bądź nam miłościwy!”.

3. Chrystus zmartwychwstał przede wszystkim dla nas. Misterium Paschalne, tajemnica śmierci i zmartwychwstania, dotyczy nie tylko Syna Bożego, ale także synów ludzkich, którzy przez chrzest stali się w Nim synami Bożymi. A sprawowana liturgia nie jest sentymentalnym wspomnieniem minionych wydarzeń. Stanowi rzeczywisty udział w zmartwychwstaniu Chrystusa - „tu i teraz”.

Jaką odpowiedź mamy dać? Najpierw chodzi o uwielbienie Boga. Następnie o wypływającą z niego wiarę w zmartwychwstanie. I wreszcie prośba o przebaczenie win i darowanie kar za popełnione grzechy.

Jest Wielkanoc, największe święto chrześcijańskiej wiary. Uświadamiam sobie, że – jak powiedział kard. Bergoglio w orędziu na tegoroczną Wielkanoc – „Nikt nie ma większej miłości, niż ten, kto oddaje swoje życie za swych przyjaciół i On je za nas oddał. Za ciebie. Za mnie. Odzyskał je i towarzyszy nam pełnią swego życia. Pozwól, by ci towarzyszył. On cię kocha. Wielkanoc, to Jezus żywy”.