Wracam czyli bliskość

Przecież większość z nas nie przeżyła wielkich upadków. Owszem, lubimy czytać historie nawróceń wielkich grzeszników, alkoholików, narkomanów. Bardziej na zasadzie swoistej miłości do sensacji niż wspólnoty drogi. Nie wiemy co znaczy pukać do drzwi zamkniętych. Nie wiemy, co znaczy otwierać drzwi pukającemu. Ot, zwykłe złości, żale, niedopowiedzenia, skrywane na jakiś czas urazy. Co pośród tej naznaczonej słabością codzienności znaczy wracać do bliźniego?

Poprzednie dwa tygodnie rozważań w naturalny niejako sposób wyznaczyły pierwsze kroki.

Pomilczmy. Takie proste. Usiąść obok siebie. Albo naprzeciw. Może trzymając się za ręce. Bezinteresownie. Nie patrząc na zegarek. Stawiając tamę rzece pytań, wątpliwości i rozterek, prób wyjaśniania i zrozumienia. Tym bardziej osądzania i pouczania.

Posłuchajmy. Mamo… Co, pewnie znów przyniosłeś kiepską ocenę… Tak kończy się słuchanie. A jak zaczyna? Od twarzy. Od oczu. Twoja twarz, a zwłaszcza oczy, mówi o zainteresowaniu albo jego braku. O przyjaznym nastawieniu bądź wrogości. O gotowości przyjęcia zaproszenia bądź odrzuceniu. Pragnieniu wpuszczenia do serca i wejścia do serca.

Mieć czas. Milczenie i słuchanie potrzebuje czasu. Budowanie relacji potrzebuje czasu. Relacje najbardziej niszczy ciągłe powtarzanie nie mam czasu. Wrócić do bliźniego znaczy mieć dla niego czas.

Żyć w realu. Przyjaciel nie jest wirtualny. Z drugiej strony sieci możesz mieć tylko odbiorcę komunikatu. W sieci tysiące lajków, retwitów. Ale przyjaźń nie jest emotikonką. Nie jest komunikatem. Przyjaźń ma twarz prawdziwego człowieka. Ma oczy, uszy i głos. Twarz czasem radosną a czasem zalęknioną. Oczy uśmiechnięte lub płaczące. Głos drżący, nieśmiały… jak żebrak. Przyjaźń nie czeka na maila. Czeka na człowieka.

Być jak Bóg, ale nie być bogiem. Bożek (ten małą literą pisany bóg) chce być adorowany. Bóg daje siebie. Chociaż mógł dać gwiazdkę z nieba.