Nowy krzak ognisty

 
Weroniko, kobieto jerozolimska, zdołałaś odważnie przedrzeć się przez pierścień straży, by otrzeć z krwi i potu twarz Jezusa. On odwzajemnia tobie gest miłości, pozostawiając na chuście odbicie swojego oblicza którego rysów nie udało się uchwycić nawet wielkim artystom. Niewiasto litościwa i mężna, Weroniko: jesteś wysłanniczką wszystkich, którzy miłują z odwagą, którzy – także dzisiaj – niosą ulgę Chrystusowi cierpiącemu w człowieku wyszydzonym, zmęczonym, zranionym. ,, Ciemniejące płótno w twoich rękach przyciąga niepokój świata” – mówi poeta.
Weroniko, odbite na twojej chuście, pociemniałe od krwi święte oblicze w świetle Paschy będzie przemienione i każdy człowiek ujrzy w blasku Syna chwałę Ojca.