Papieskie intencje na wrzesień

Pierwsza z nich to: „Aby niepełnosprawni umysłowo otaczani byli miłością i pomocą, których potrzebują, by godnie żyć”. Cierpiącym na te schorzenia został poświęcony Światowy Dzień Chorego 11 lutego 2006 r. Papież Benedykt XVI mówił wtedy w bazylice św. Piotra:

„Wszyscy wiemy, że Jezus postrzegał człowieka w całej jego rzeczywistości, by uzdrowić go w pełni – na ciele, umyśle i duchu. Osoba ludzka stanowi bowiem jedność, a jej poszczególne wymiary można i powinno się rozróżniać, ale nie oddzielać. Również Kościół pragnie zawsze w ten sposób patrzeć na osoby, a to podejście określa charakter katolickich instytucji służby zdrowia, jak również postawę tych, którzy w nich pracują. Myślę teraz szczególnie o rodzinach, które mają wśród swoich członków osobę chorą umysłowo, doświadczając związanych z tym trudów i rozmaitych problemów. Uczestniczymy w tych sytuacjach poprzez modlitwę i niezliczone inicjatywy podejmowane przez wspólnotę kościelną na całym świecie świata, zwłaszcza tam, gdzie brakuje odpowiedniego ustawodawstwa, gdzie struktury publiczne są niewystarczające i gdzie klęski żywiołowe czy niestety wojny i konflikty zbrojne powodują u ludzi poważne urazy psychiczne. Są to formy ubóstwa przyciągające miłość Chrystusa Miłosiernego Samarytanina i Kościoła nierozdzielnie z Nim złączonego w służbie cierpiącej ludzkości”.

Ojciec Święty poleca nam też intencję misyjną na każdy miesiąc. We wrześniu mamy się modlić, „aby chrześcijanie, natchnieni Słowem Bożym, angażowali się w służbę chorym i cierpiącym”. Papież Franciszek tak mówił o tym, spotykając się 14 czerwca b.r. z włoskimi bractwami miłosierdzia:

„Ewangelia obficie przytacza epizody ukazujące miłosierdzie Jezusa, Jego bezinteresowną miłość do cierpiących i słabych. Z ewangelicznych opisów możemy poznać bliskość, dobroć i czułość, z jakimi Jezus podchodził do cierpiących, pocieszając ich, niosąc im ulgę, a często uzdrawiając. Biorąc przykład z naszego Mistrza, my także winniśmy stawać się bliscy, interesować się sytuacjami osób, które spotykamy. Trzeba, aby nasze słowa, gesty, nasze postawy wyrażały solidarność, pragnienie nie pozostawania obojętnym na cierpienia innych, a to wszystko z serdecznym braterstwem i bez popadania w jakąkolwiek formę paternalizmu. Potrzebne jest działanie, wasze działanie, chrześcijańskie świadectwo, pójście do cierpiących, przybliżenie się, tak jak to czynił Jezus. Naśladujmy Jezusa: On idzie drogami i nie planował w swej wędrówce spotkań z ubogimi, chorymi czy ułomnymi, zatrzymuje się jednak przy pierwszym, którego spotyka, i staje się obecnością, która udziela pomocy, znakiem bliskości Boga, który jest dobrocią, opatrznością i miłością”.