Droga Miłosierdzia

STACJA IX – OSTATNI

„Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł (…) zabiorę się i pójdę do mego ojca i powiem mu...”

Upadasz, choć widzisz już Cel. A może widziałeś jeszcze dalej i dlatego upadłeś? Bo nie spojrzałeś pod nogi. Gdy mierzysz za daleko, upadasz czasem bardzo nisko, co nie zmienia faktu, że cel dalej istnieje. Może przy tym upadku, Jezu, przypomniałeś sobie tego syna z przypowieści? Zastanowiłeś się, wstałeś i szedłeś dalej do Ojca – już czekał na Ciebie na Golgocie. A my? Zastanawiamy się i niekiedy uznajemy, że upadliśmy na żyzną ziemię, że da się tutaj mieszkać. Da się żyć.

Boże po trzykroć upadający, Boże wzywający w drogę, spraw, abyśmy w miejscu porażki widzieli start a nie metę. Spraw, abyśmy oszczędnie gospodarowali zakończeniami, deklaracjami, finałami i tupaniem nóg. Spraw, abyśmy mieli miłosierdzie dla nas i całego świata…