Droga Miłosierdzia

STACJA VII – ZIEMIA

„Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek.”

Żyłeś rozrzutnie Miłością. Pomagałeś, komu tylko mogłeś. Uzdrawiałeś. Uwalniałeś. Karmiłeś. Wydałeś wszystko, a ludzie dalej głodni. I źli na Ciebie, Boże. Czemu już nie możesz tak pomagać? Może za drugim razem, Panie Jezus, upadłeś nie tyle z braku własnych sił, co raczej z powodu kogoś, kto Ciebie popchnął? Jak trwoga, to do Boga – ale jak Boga nie ma w naszych trwogach, to trzeba Mu jeszcze dołożyć. Kiedy nie widzisz Bożej pomocy może i Ty musisz upaść – może Twój Bóg czeka na Ciebie na tej ziemi upadku?

Boże odrzuconej Dobroci, Boże naiwnie pomocnych, spraw aby ręce już więcej nie wyciągały się przeciwko, ale do. Spraw, abyśmy nie przepychali siebie dobrocią, ale nosili swoje brzemiona razem. Spraw, abyśmy zawsze trzymali wdzięczność w zanadrzu…