Największa siła

I. Zmartwychwstanie

„Po upływie szabatu, o świcie pierwszego dnia tygodnia, przyszła Maria Magdalena i druga Maria obejrzeć grób. A oto powstało wielkie trzęsienie ziemi. Albowiem anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odwalił kamień i usiadł na nim. Postać jego była jak błyskawica, a szaty jego białe jak śnieg. Ze strachu przed nim zadrżeli strażnicy i podrętwieli jak umarli”.

Następuje zdumienie, gdy grób okazuje się pusty. Okazuje się, że Boże Miłosierdzie (widzialne w Jezusie Chrystusie) zmartwychwstaje. Miłosierdzie okazuje się największą siłą, której nie da się zamknąć w grobie ani unicestwić. Grób nie jest kresem ludzkiej egzystencji, ale jedynie przystankiem na drodze do wieczności. Dzięki miłosierdziu,
z chwilą skończenia doczesnej pielgrzymki, znajdziemy przygotowane w niebie wieczne mieszkanie.

Życie jest pielgrzymką, a istota ludzka to pielgrzym, który przemierza drogę, aż do osiągnięcia pożądanego celu, czyli miłosierdzia, który mamy osiągnąć, a który wymaga zaangażowania i poświęcenia.

 II. Wniebowstąpienie

„Podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca... Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu”.

Jezus przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie dokonał odkupienia ludzkości. Dał również swoim wybranym ostatnie polecenie: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Wypowiadając te słowa miał również na myśli szerzenie kultu miłosierdzia. Przyszedł po to, żeby nauczyć ludzi życia w Bożej miłości i prawdzie już
podczas ziemskiego żywota.

Syn Boży, wychodzi wszystkim naprzeciw, nie pomijając nikogo. Nakazuje przekazywać miłosierdzie tak, aby wejść w głębię serc ludzkich i sprowokować ich do odnalezienia drogi powrotu do Ojca w niebie.

III. Zesłanie Ducha Świętego

„Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru,
i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch Święty pozwalał mówić”.

W dzisiejszym zmaterializowanym świecie, pełnym egoizmu, ateizmu oraz okrucieństwa wobec słabszych, istnieje ogromna potrzeba Ducha Jezusowej mądrości, roztropności oraz miłosierdzia. Osobom napełnionym Duchem Świętym nie są straszne zakazy, groźby czy śmierć, gdyż wiedzą, iż trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi i w pełni zaufać Jego miłosierdziu.

Duch Święty, który prowadzi kroki wierzących, by współpracowali w dziele zbawienia dokonanym przez Chrystusa, powinien być przewodnikiem i wsparciem Ludu Bożego, pomagając mu kontemplować oblicze miłosierdzia.

IV. Wniebowzięcie Maryi

„Maryja została wzięta do nieba: radują się zastępy Aniołów. Ona pierwsza osiągnęła zbawienie i stała się wizerunkiem Kościoła w chwale, a dla pielgrzymującego ludu znakiem nadziei i pociechy”.

Maryja do końca pozostała wierna swojemu powołaniu i otrzymanej łasce. Powinna stanowić dla nas przykład pełnego zawierzenia Bogu i Jego miłosierdziu. Dzięki jej świadectwu zauważamy, że Bogu możemy powierzyć wszystko, w tym naszą przeszłość, teraźniejszość, jak również przyszłość. W Bożym miłosierdziu trzeba mieć nadzieję na życie wieczne.

Miłosierdzie to najwyższy i ostateczny akt, w którym Bóg wychodzi nam na spotkanie. Miłosierdzie jest podstawowym prawem, które mieszka w sercu każdego człowieka, gdy patrzy on szczerymi oczami na swojego brata, którego spotyka na drodze życia. Miłosierdzie to droga, która łączy Boga z człowiekiem, ponieważ otwiera serce na nadzieję bycia kochanym na zawsze, pomimo ograniczeń naszego grzechu.     

V. Ukoronowanie Matki Bożej

„Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”.

Maryja poprzez bycie pokorną służebnicą Pańską została ukazana całemu niebu i uwieńczona należną Jej chwałą. Stanowi doskonały obraz współpracy człowieka z Bogiem. Jak nikt inny umiłowała Boga, a jak wiadomo: „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują”. Powinniśmy być powołani do naśladowania Maryi i do analizy dokonań Boga wynikających z Jego bezgranicznego miłosierdzia do ludzi.

Bóg nie chciał zostawić ludzkości samej, wystawionej na działanie zła. Zechciał, aby Maryja, święta i niepokalana w miłości, stała się Matką Odkupiciela człowieka. Na ogrom grzechu Bóg odpowiada pełnią przebaczenia. Miłosierdzie będzie zawsze większe od każdego grzechu i nikt nie może ograniczyć miłości Boga, który przebacza.