Serce roku liturgicznego i naszej religijności

Po Komunii Świętej w niektórych krajach (m. in. w Polsce) odbywa się przeniesienia Najświętszego Sakramentu i adoracja Pana w monstrancji w tzw. Bożym Grobie, czyli w ołtarzu wystawienia. Adoracja trwa do rozpoczęcia Wigilii Paschalnej w Wielką Noc. Trzeba tu zwrócić uwagę na to, że nie jest ważny sam wystrój „Bożego Grobu”, kompozycje artystyczne i figura, ale sam żywy i prawdziwy Jezus obecny w Najświętszym Sakramencie. Po przeniesieniu Eucharystii rozpoczyna się dzień ciszy, wspomnienie złożenia do grobu[8] .

Wspominając Wielki Piątek warto zaznaczyć, że Liturgia na cześć Męki Pańskiej jest ważniejsza od Drogi Krzyżowej, która jest rozpamiętywaniem męki Jezusa. Popołudniowa liturgia jest natomiast liturgiczną celebracją tajemnicy Krzyża, a liturgia ma priorytetowe miejsce wśród wszystkich naszych duchowych, religijnych aktywności.

DZIEŃ CHRYSTUSA POGRZEBANEGO

Dla Kościoła Wielka Sobota jest dniem ciszy – rozważamy śmierć Jezusa, Jego zstąpienie do otchłani i oczekujemy nocy zmartwychwstania. W Składzie Apostolskim wyznajemy właśnie tę prawdę; zstąpił do piekieł. Jest to stare tłumaczenie wyznania wiary, samo oddanie tekstu jest nieszczęśliwe. Tu nie chodzi o piekło. W starym języku piekło oznaczało, jak dziś, nieodwracalny stan potępienia wiecznego, a przez słowo piekła oddawano ideę otchłani, czyli rzeczywistości, w której sprawiedliwi oczekiwali na Jezusa, by ich wprowadził do nieba. Prawdę tę wyraża ikonografia wschodnia. Bardzo często na ikonach możemy zobaczyć zmartwychwstałego Jezusa zstępującego pod ziemię i wychodzącego z niej wraz z ludźmi. Obrazy zachodnie (katolickie) raczej przedstawiają samego triumfującego Jezusa, który wstał z grobu, skały się pokruszyły i jaśnieje Chwała Boża. Przyznam się szczerze, że dla mnie jako teologa bardziej przemawiająca jest ikonografia bizantyjska, bo wyraża całą głębię zstąpienia Jezusa w otchłań i Jego zmartwychwstania.