Refleksja na dziś - 21. tydzień zwykły

Wiem swoje (Joz 24;1-2a.15-17.18b; Ps 34; Ef 5,21-32; J 6; 54.60-69)

Dlaczego jestem chrześcijaninem? Co jakiś czas ktoś żąda ode mnie, żebym się z tego wytłumaczył. Jedni w ogóle odrzucają istnienie Boga, wierząc w wieczny świat. Inni z politowaniem pouczają mnie, że wszystkie religie są dobre, a twierdzić, że jedna z nich jest lepsza, to zwykła zarozumiałość. Zarzucają mi łatwowierność, kiedy próbuję tłumaczyć, że zaufałem Apostołom, którzy za tę sprawę oddali życie. Nie chcą słuchać, kiedy jak dawni Izraelici opowiadam o cudach i znakach których doświadczyłem. Wiem, przypadki się zdarzają. Ale…

Co mam powiedzieć? Pozostaje wzruszyć ramionami. Nie dbam o to, że mają mnie za ciaśniaka. I powtarzam Jezusowi słowa Piotra: „Panie, do kogóż pójdę? Ty masz słowa życia wiecznego. A ja uwierzyłem i poznałem, że Ty jesteś Świętym Boga”.


Będzie dobrze (Ap 21; 9b-14; Ps 145; J 1,45-51)

Jak będzie w niebie? Próbuję się wczuć w wyznaczony mi na dziś przez Kościół opis Apokalipsy. Ale marnie mi to wychodzi. Kościół, Oblubienica Baranka, Nowe Jeruzalem, niebo... Wiem tyle, że jest w nim Bóg i zbudowano go na Apostołach. Biblijne komentarze niewiele pomagają. Dzięki nim dowiaduję się, że będzie pod każdym względem doskonałe. Bo sześcienne, bo pełne złota i drogocennych kamieni, ale...

Chyba najbardziej przeszkadza mi, że to ma być miasto. Czemu taki obraz nieba? Czy zamknięty w murach, wśród kosztowności mogę być szczęśliwy? Przecież lubię rzeczy niewyszukane, lubię przestrzeń…

Jechaliśmy do Betlejem, a przewodnik opowiadał, jak to Jerozolima zaczęła się rozrastać dopiero wtedy, gdy ludzie odkryli, że i na zewnątrz jej murów można w miarę bezpiecznie żyć. Może właśnie tu tkwi mój problem? Zapominam, że dla ludzi żyjących w ciągłym strachu przed morderczym słońcem, brakiem wody, niedostatkiem i hordami rozbójników na drogach obraz doskonałego miasta był symbolem niczym niezmąconego szczęścia.

Jeśli tak, to mogę spać spokojnie. Będzie dobrze…


Komar i wielbłąd (1 Tes 2,1-8; Ps 139; Mt 23,23-26)

„Upominanie nasze nie pochodzi z błędu ani z nieczystej pobudki, ani z podstępu”…

Spotkałem się z różnymi pobudki upominania. Jedni robili to z autentycznej troski o bliźniego, inni by bliźniemu dopiec. Byli tacy, którzy chcieli w ten sposób naprawić zło, ale byli i tacy, którzy upominali wyłącznie z chorego strachu przed Bożym sądem. Widziałem też upominanie głupie, pyszne i nadęte, w którym nie prawda się liczyła, ale to, by przeciwstawić się pomysłom politycznych przeciwników. A ja?

Obym nigdy nie stał się obłudnikiem, który przecedza komara, a połyka wielbłąda.


W poszukiwaniu życia (Prz 8,22-35 [Iz 2,2-5]; Ps 48; Ga 4,4-7; J 2,1-11)

Czasami wydaje mi się, że gdybym był kimś innym niż jestem, gdybym więcej znaczył, miał lepszą pracę, więcej pieniędzy, wtedy dopiero mógłbym cieszyć się życiem. Tylko w teorii wiem, że trzeba się cieszyć tym, co jest. Czekając na gwiazdkę z nieba chodzę zgorzkniały i wiecznie niezadowolony. Bo choć żyję, cóż to za życie?

A może jednak autor Księgi Przysłów ma rację? „Kto mnie znajdzie – pisze jako przemawiająca mądrość – ten znajdzie życie i uzyska łaskę Pana”. Gdybym jeszcze wiedział, jak ją zdobyć. Może wystarczy myśleć i wznieść się czasem ponad własne szablony?


Daremny trud (1 Tes 3,7-13; Ps 90; Mt 24,42-51)

Teraz bowiem ożyliśmy, gdy wy przy Panu stoicie.

Każdy apostoł cieszy się gdy widzi, jak jego praca, w połączeniu z Bożą łaską, wydaje dobre owoce. Ojciec, matka, ksiądz, katechetka. Łatwiej wtedy znosić przeciwności, a w człowieka wstępują nowe siły. Nawet gdy wysiłek na innych polach wydaje się równie beznadziejny, jak orka po betonie. Apostoła uskrzydla wtedy myśl, że przecież każda skała kiedyś kruszeje, a w drobnych pęknięciach znajdą odpowiednie warunki drobne ziarenka dobra...

Ale co robić, gdy ktoś pielęgnuje chwasty i ani myśli je wyrwać? Gdy zamiast otwartego na każde dobro chrześcijanina rośnie tępy ideolog, dla którego najważniejszym celem jest niszczenie każdej inności i wszystkich, którzy ośmielają się myśleć inaczej niż on? I to wszystko w imię rzekomej wierności Ewangelii...

Usprawiedliwianie zła, nienawiści, przewrotności, w imię rzekomej wierności Bogu nie jest czymś nowym. „Nie będziesz brał imienia Pana, Boga swego nadaremno” głosi stare przykazanie. Apostoł widząc coś takiego na pewno nie ożywa. Widzi wtedy, że starał się niepotrzebnie...


Mocno powiedziane (1 Tes 4,1-8; Ps 97; Mt 25,1-13)

„Wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty, aby każdy umiał utrzymywać własne ciało w świętości i we czci, a nie w pożądliwości namiętnej, jak to czynią nie znający Boga poganie”.

Komu to szkodzi? Gdzie w Piśmie świętym napisano, że to grzech? W kontekście katolickiej etyki seksualnej to pytania pojawiają się dość często. Pierwszy list do Tesaloniczan to pierwszy chronologicznie tekst Nowego Testamentu. Zalecenie powstrzymania się od nieczystości, to pierwsze moralne zalecenie tego listu. Etyka życia seksualnego to nie wymysł zakonnych teologów, nie znających życia w małżeństwie. To od samego początku istotny element chrześcijańskiego stylu życia.

„Bóg jest mścicielem tego wszystkiego. Nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do świętości. A więc kto to odrzuca, nie człowieka odrzuca, lecz Boga, który przecież daje wam swego Ducha Świętego”. Upadać może i jest rzeczą ludzką. Ale odrzucać nauczanie w Kościoła w tym względzie, to odrzucać Boga. Mocno powiedziane.


Przełam strach (Jr 1,17-19; Ps 71; Mk 6,17-29 )

„Przepasz swoje biodra, wstań i mów wszystko, co ci rozkażę”. To zadanie dla każdego chrześcijanina. Choć nie wszyscy ochrzczeni stają na ambonie, wszyscy uczestniczą w prorockiej misji samego Chrystusa. Zawsze mają być gotowi stawać jako heroldzi Boga. Czasem pouczając zagubionych, czasem wspierając słabych, czasem broniąc Ewangelii przed złośliwymi zarzutami.

A że czasem strach się wychylić? Trzeba go przełamać. Bez tego urasta czasem do monstrualnych rozmiarów. Jakby rzeczywiście – jak mówił Bóg do proroka, niepokonany, generował ciągle nowy…