Proszę cię, abyś był przy mojej drodze krzyżowej

XI. Aby ocalić człowieka.
Nie było innego wyjścia. Zapłatą za grzech jest śmierć. Ci, którzy Cię nienawidzili, bali się Ciebie, byli zazdrośni, i ci, co się zawiedli - przybili Ci ręce do drzewa i skuli nogi. Dziwili się Twoi jednodniowi przyjaciele, że można z Tobą aż tak postępować. Dlaczego na to pozwoliłeś?
Ręce Twoje były dobre, Królu poranionych rąk człowieczych. Dlaczego Twoje dobre ręce pozbawiono władzy działania, choć byłeś „potężny w czynie”?
Wyzwól moje spętane nogi. Daj siłę do biegu! Wołam tak do Ciebie, bo wiem, że trzeba pozwolić przybić ręce i nogi do obowiązku, żeby nie móc uciec. O, jak wielka jest pokusa ucieczki z tego miejsca, gdzie będą za chwilę szydzić i serce przebiją. Jeszcze żywe serce.
Posłuchaj, Chryste o przebitym Sercu, drżenia naszych udręczonych serc. Coś płacze w nas: Uratuj, zbaw! Nie zalicz nas do zdrajców! Ty mówiłeś, że kto potrafi zdradzić Boga, sto razy łatwiej zdradzi człowieka! W imię ocalenia człowieka, obroń mnie przed zdradą Ciebie.

XII. Droga do życia. Śmierć.
Wracam znowu do Twojej nauki o życiu: Jeżeli ziarno nie umrze... Ty byłeś błogosławionym i zdrowym Ziarnem na chleb dla świata.
Dlaczego boję się śmierci, tej przed ludźmi? Przecież wiem: ci, co są Twoi - nie umierają... Może boję się, że serca, które nazywałem „moje”, umrą razem z moim imieniem? Może boję się, że te odrobiny dobra, które pomogłeś mi zrobić, też umrą? Nie nauczyłem się jeszcze Twego krzyża. Może dopiero teraz, kiedy już nie mogę z niego uciec, nauczę się krzyża na pamięć. Teraz już nie zostało mi nic innego, jak uklęknąć i rozważyć w ciszy tę tajemnicę...

XIII. Potęga miłości.
Ta krwawa sprawa dotyczy każdego z nas. Jesteśmy wplątani w to morderstwo. Jego ostatnim testamentem było:„Pragnę!” Ta prośba jest jakaś szczególna i wstrząsa nami. Dlatego jesteśmy tu. Zdejmujemy Go z krzyża.
Ci, co przyjęli Ciebie martwego, są chyba więksi w królestwie Twoim niż Ci, co Cię przyjmowali, kiedy chodziłeś i byłeś „potężny w czynie i słowie”. Teraz jesteś najbardziej bezsilny, a jednak Cię przyjmują. Ludzie są jednak zdolni do nauki o miłości „za darmo”. Pomimo wszystko - nie przegrałeś.
Ocaliłeś kilku w tej strasznej godzinie. „Gdybym miał ocalić tylko Ciebie - zrobiłbym to jeszcze raz!” Dla jednego człowieka warto byłoby tyle przejść? Dziwny rachunek.
A może i mój krzyż komuś pomoże żyć? Przyjmij mnie martwego i pobitego - albo poślij Nikodema lub Józefa, żeby złożyli mnie w grobie miłości. Tak jak nowe i świeże były ich uczucia. Pragnę, by przeze mnie dalej popłynęła miłość Twoja.

XIV. Chrystus żyje.
Matko, połóż mnie w ciszy grobu. Połóż mnie teraz w ciszy. Czekajmy na życie, które wzejdzie.
Będzie musiało się teraz stać coś niezwykłego, aby z Jego uczniów, tych uciekinierów od krzyża, uczynić męczenników. Stanie się coś. Powiem Ci, nie będę już przez Tobą ukrywał, bo gdzie podzieję moją radość żywą? ON ZMARTWYCHWSTAŁ, ŻYJE. ZMARTWYCHWSTANIEMY WSZYSCY.