"Jego słuchajcie": jak słuchać? - 2 tydzień

Katarzyna Banc

Jego słuchamy i co...?

Jego słuchamy i co?
[ tutaj następuje cała, długa lista naszych życiowych bolączek, niepowodzeń, zażaleń i skarg do Pana Boga ] – no przecież tak nie może być! Staramy się, słuchamy nawet uda nam się w niedzielę pójść do kościoła, a tutaj w życiu nic się nie zmienia. Co gorsza z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc do początkowej listy dopisujemy kolejne punkty. Więc gdzie jest błąd?

Zdarza mi się czasem siedzieć na zajęciach i słuchać. Oj tak oczywiście! Pilny student zawsze uważnie słucha każdego słowa wykładowcy tylko potem nie wiem dlaczego w jakiś dziwny, niewyjaśniony sposób nie umiem nawet sobie przypomnieć o czym był wykład. Ale przecież słucham!

Mój 3-letni chrześniak też mnie zawsze słucha, nawet kiwa na zgodę głową aby potwierdzić to swoje słuchanie. Tylko nie wiem czemu jak tylko kończę swoje tłumaczenia on natychmiast zadaje jeszcze raz pytanie jak ma wykonać jakiś swój obowiązek. Oj umie tak wielokrotnie...

My do Pana Boga też tak bardzo często podchodzimy – niby słuchamy, a nasze myśli gdzieś niewiadomo gdzie błądzą. Albo wręcz odwrotnie słuchamy pilnie, pytamy wielokrotnie ale tak naprawdę nie żeby usłyszeć co On chce nam powiedzieć, ale czekamy, aż usłyszymy tę naszą wizję rzeczywistości. Jeśli natomiast jej nie słyszmy skłonni jesteśmy sami sobie ją „dorobić”. Tylko to chyba nie tak powinno być...

Warto spojrzeć na apostołów – Piotra, Jakuba i Jana – na ich postawę. Usłyszeli słowa, konkretny nakaz i „zachowali milczenie”. Nie bez powodu w zakonach kontemplacyjnych obowiązuje milczenie, w domach rekolekcyjnych przypomina się, że Bóg przemawia do człowieka w ciszy, a w czasie postu obowiązuje wstrzemięźliwość od zabaw. Nie chodzi przecież o dokuczenie sobie. Cisza nas obnaża, odziera z masek za którymi tak lubimy się skrywać, zostajemy tylko my tacy jacy jesteśmy naprawdę.

Milczenie nie jest łatwe, jesteśmy tak skonstruowani, że potrzebujemy pewniej ilości bodźców, pewniej dozy aktywności w życiu, nie mówiąc już z jakim trudem przychodzi uciszenie myśli. Drugi tydzień Wielkiego Postu to dobry moment aby powalczyć o własne wyciszenie i w nim odkrywać na nowo smak modlitwy, codziennych obowiązków, czy obecności drugiego człowieka. Tylko czy starczy nam odwagi?