Kamienie czy pojednanie mimo wszystko? - 5 tydzień

Joanna Kociszewska

On umarł za mnie

Mojżesz nakazał nam kamieniować takie [...]!!

Takie - kogo? Współczesny człowiek nie ma problemu z dokończeniem tego zdania, chyba że bardzo dba o to, by nie plugawić języka. Ale nawet i wtedy dokładnie wie, co znajduje się na miejscu trzykropka.

Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. Na tym polega Prawo i Prorocy. I gdzież ta miłość? Czy ta kobieta przestała być moim bliźnim?

„Ten [...]!!.” Ileż razy słyszałam takie słowa. Ileż razy tłukły się w moich myślach - ile razy je wymawiałam. Co się pod nim kryje? Gniew, pogarda, nienawiść, czasem ukryta zazdrość...

Ten... człowiek. Mój brat. Moja siostra.
Ten... człowiek. Wiele razy również ja.

Gdyby Bóg chciał mnie rozliczyć z wypełnienia Prawa, nie obronię się. Nie ma takiego przykazania, którego bym nie złamała. To ja stoję tam, na miejscu tej kobiety. I ja stoję na miejscu ludzi z kamieniami. Tylko zależnie od sytuacji zamieniamy się miejscami. Niestety - wraz ze zmianą pozycji zapominając tamto doświadczenie. Więc spróbuję je sobie przypomnieć.

On coś do mnie mówi. Dotychczas słyszałam tylko nad sobą krzyk. On mówi do mnie, nie nade mną. Nie krzyczy, nie rzuca epitetami. Mówi.

Niewiasto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?

Niewiasto? Już zapomniałam, kim jestem. Obrzucona gnojem słów czułam się jak gnój. Nie człowiek. Niewiasto??? Podnoszę głowę. Ktoś dostrzegł we mnie człowieka? Więc jeszcze jestem człowiekiem?

I ja ciebie nie potępiam. Idź, a od tej chwili już nie grzesz.

„Nie potępiam”. Nie rozumiem tych słów. Jeszcze nie rozumiem. „Idź i nie grzesz”. Mam iść? Jestem wolna? Mam wracać do życia, do ludzi? Po tym wszystkim?

Dopiero później zrozumiem. Zrozumiem, gdy zobaczę Go na krzyżu. Zrozumiem, gdy Ten, który mnie nie potępił, powstanie z martwych.

On umarł za mnie. On wziął na siebie wszystkie kamienie świata. On umarł, bym ja mogła iść wolna. On - jedyny, który mnie nie potępił...