Brat naszego Boga

Według niego: "W przyjmowaniu domów i pełnieniu dzieła miłosierdzia o tym pamiętać trzeba, że do nas należą najbiedniejsi i najnieszczęśliwsi, a pierwszeństwo ma się dawać tam, gdzie nędza wielka, ubogich dużo, opieka niezbędna, a warunki nędzne, niewygodne, których by inni przyjąć nie chcieli." Wolno nam jednak - twierdził Brat Albert - przyjmować domy wygodniej urządzone, jeśli wchodzą w zakres naszego działania. "Gdziekolwiek znajdują się ludzie, którym brak pokarmu i napoju, ubrania, lekarstw, pracy, oświaty, środków do prowadzenia życia godnego człowieka, ludzie nękani chorobami i przeciwnościami, tam miłość chrześcijańska winna ich szukać i znajdować, troskliwie pocieszać i wspierać." Życiu i pracy zarówno Braci, jak i Sióstr przyświecała zasada głoszona przez ich Założyciela: "Idziemy prosto do źródła, chcemy naśladować ubóstwo św. Ojca naszego, Franciszka, który nie chciał mieć na własność ani domu, ani roli, ani miejsca, ani żadnej rzeczy." To radykalne ubóstwo traktował jak najwyższy skarb i postawę istnienia Zgromadzeń. Obawa przed zniekształceniem ducha ubóstwa powstrzymywała go od ujęcia w paragrafy prawne sposobu życia tworzących się wokół niego wspólnot zakonnych. Nie zostawił napisanych Konstytucji, ale zostawił przykład swojego życia jako duchowy testament.

Brat Albert pozostawił po sobie, obok innych pism, swój rekolekcyjny notatnik, który pozwala prześledzić tajemnicę jego obcowania z Bogiem, odzwierciedlając kształtowanie się jego osobistej świętości. Na kartach tego notatnika najpełniej uzewnętrzniła się dusza Brata Alberta przepełniona miłością do Jezusa Ukrzyżowanego i ukrytego w Eucharystii, pełna czci dla Tajemnicy Wcielenia i Odkupienia. Trwając na adoracji Najśw. Sakramentu rozważał: „Pan Jezus ustanawiając Najśw. Eucharystię oddał nam swoje Ciało d. Krew (...) Czy Panu Jezusowi mogę czego odmówić?" oraz: „Patrzę na Jezusa w Eucharystii. Czy Jego miłość obmyśliła coś jeszcze piękniejszego? Skoro jest chlebem, i my bądźmy chlebem, dawajmy siebie samych." W Całym swoim życiu zdecydowane pierwszeństwo przyznawał Woli Bożej: „Wola Boża przede wszystkim i tylko to." Głęboka zaś miłość Boża kazała mu ciągle rezygnować z siebie, bo: „dla zjednoczenia się z Bogiem należy wszystko poświęcić." Spędzając długie godziny na modlitwie przed znajdującym się w kaplicy na Kalatówkach Chrystusem Ukrzyżowanym i ukrytym w Tabernakulum, czerpiąc z niej siły do walki z nędzą i ze swoimi słabościami, przekonywał się o roli modlitwy w życiu człowieka. Od niej uzależniał wartość każdego przeżytego dnia. Według Brata Alberta: „Jaka modlitwa, taka doskonałość, jaka modlitwa, taki dzień cały." W niej widział siłę przemieniającą duszę, bo: „na darmo usiłujemy postąpić przez inne środki, inne praktyki, inną drogę. Modlitwa jest warunkiem nawracania dusz." Szczególnie mocno podkreślał rolę modlitwy w życiu zakonnym twierdząc, że „bez modlitwy nie podobna wytrwać w powołaniu." Swoje życie, swoje powołanie Ojca Ubogich i założyciela zgromadzeń zakonnych zawierzył Brat Albert Matce Bożej. W notatniku rekolekcyjnym wyznał: „Matkę Najświętszą obieram za opiekunkę w moich trudnościach. Chcę Ją czcić osobnym nabożeństwem przez cały ciąg życia i całą wieczność." Uznając Ją za Fundatorkę swoich zgromadzeń, do Niej zwracał się z prośbą: „O przebłogosławiona Pani, przez tę radość, którąś miała, tuląc się do Zmartwychwstałego Syna Twojego (...) obdarz nas świętą jednością, zgodą i miłością wzajemną." Obok nabożeństwa do Matki Bożej, otaczał też święty Brat Albert szczególną czcią św. Franciszka z Asyżu i św. Jana od Krzyża. Żywił też kult do innych świętych, których czynił orędownikami w swoich trudnościach, zwłaszcza świętego Józefa. Był otwarty na całe duchowe bogactwo Chrystusowego Kościoła, pomnażając je swoją osobistą świętością.