Wyobraźnia miłosierdzia: Spragnionych napoić

Obok głodu człowiek doświadcza również pragnienia. Chleb podtrzymuje życie człowieka, a woda? Bez niej nie ma jakiegokolwiek życia. W naszych warunkach geograficznych trudno czasem zrozumieć w pełni jej znaczenie. Padają deszcze, co chwilę napotkać można rzeki lub jeziora ze słodką wodą. Inaczej rzecz wygląda na Bliskim Wschodzie, gdzie żył Naród Wybrany, gdzie powstawało Pismo święte. Niewiele było niewysychających strumieni, trzeba było polegać na dwóch innych jej źródłach: jednym pod ziemią (źródła i studnie) i drugim ponad ziemią (deszcz, który pada tylko 6 lub 7 miesięcy w roku). Gdy przestawały padać deszcze, klęska suszy dotykała wszystkich. Ziemia przestawała rodzić, zwierzęta padały z wycieńczenia. Umierali ludzie. Mędrzec Syrach podaje, co w starożytnej Palestynie uznawano za niezbędne do życia: „Pierwsze potrzeby życia: woda, chleb, odzienie i dom, by osłonić nagość.” (Syr 29,21) i „Rzeczy pierwszej potrzeby dla życia człowieka – to: woda, ogień, żelazo i sól, mąka pszenna, mleko i miód, krew winogron, oliwa i odzienie.” (Syr 39,26).

Biblia pełna jest słów, w których pojawia się ta życiodajna funkcja wody, a jedynym jej Dawcą jest Bóg, Dawcą wszelkiego życia: „Błogosław, duszo moja, Pana! O Boże mój, Panie, jesteś bardzo wielki! (...) Rozpostarłeś niebo jak namiot, wzniosłeś swe komnaty nad wodami. Za rydwan masz obłoki, przechadzasz się na skrzydłach wiatru. (...) Jak szatą okryłeś ją Wielką Otchłanią, stanęły wody ponad górami. (...) Zakreśliłeś granicę, której nie przekraczają, nigdy nie wrócą, by zalać ziemię. Ty zdroje kierujesz do strumieni, co pośród gór się sączą: poją one wszelkie zwierzęta polne, [tam] dzikie osły gaszą swe pragnienie; nad nimi mieszka ptactwo powietrzne, spomiędzy gałęzi głos swój wydaje. Z Twoich komnat nawadniasz góry, aby owocem Twych dzieł nasycić ziemię. Każesz rosnąć trawie dla bydła i roślinom, by człowiekowi służyły, aby z roli dobywał chleb i wino, co rozwesela serce ludzkie, by rozpogadzać twarze oliwą, by serce ludzkie chleb krzepił. Drzewa Pana mają wody do syta, cedry Libanu, które zasadził.” (Ps 104); „Rzeki zamienia On w pustynię, oazy na ziemię spragnioną, ziemię żyzną na słony ugór skutkiem niegodziwości jej mieszkańców. Pustynię zamienił w zbiornik wody, a ziemię suchą w oazę. I tam osiedlił zgłodniałych, i założyli miasta zamieszkałe. Obsiali pola, zasadzili winnice i zyskali zbiory owoców” (Ps 107, 33-37).

W Piśmie świętym zapisane jest, jak Bóg troszczy się o spragnionych. Dobitnym tego przykładem jest pobyt Izraelitów po wyjściu z ziemi egipskiej na pustynię: „Uczynił cuda przed ich ojcami w ziemi egipskiej na polu Soanu. Rozdzielił morze, a ich przeprowadził i wody ustawił jak groblę. Przez dzień ich prowadził obłokiem, a przez całą noc blaskiem ognia. Rozłupał skały w pustyni i jak wielką otchłanią obficie ich napoił. Wydobył ze skały strumienie, i wylał wodę jak rzekę.” (Ps 78, 12-16a); „On cię prowadził przez pustynię wielką i straszną, pełną wężów jadowitych i skorpionów, przez ziemię suchą, bez wody, On ci wyprowadził wodę ze skały najtwardszej” (Pwt 8,15); „Wysławiajcie Pana, bo dobry, bo na wieki Jego łaskawość. Niechaj to mówią odkupieni przez Pana, ci, których wybawił z rąk przeciwnika i których zgromadził z obcych krajów, ze wschodu i zachodu, z północy i południa. Błądzili na pustyni, na odludziu: do miasta zamieszkałego nie znaleźli drogi. Cierpieli głód i pragnienie, i ustawało w nich życie. W swoim ucisku wołali do Pana, a On ich uwolnił od trwogi” (Ps 107) (por. też Wj 17,1-7; Lb 20,1-11; Mdr 11,1-14; Neh 9,1-21).