Ku pojednaniu

Stacja XIII
Zdjęcie Pana Jezusa z krzyża i oddanie Matce

Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez krzyż i mękę swoją odkupił świat.

Ten krzyż jest krzyżem Chrystusa i krzyżem naszym. Nie myślmy, że może być inaczej, ale patrzmy od razu na cały kontekst trzynastej stacji. Zdjęto Go i oddano Matce, w Jej ręce. Tak samo nasza ofiara jest środkiem do celu. Łączy się z pierwszą stacją, gdzie wyrok kieruje kroki Jezusa ku Golgocie. „Za Chrystusem krzyż niosącym, z krzyżem swoim" - mówi Norwid. By potem złożyć ofiarę w ręce Matki. Wielu ludzi ma w swoim pokoju krzyż bez figury Chrystusa, wielu nosi taki krzyż na piersiach, by przypominać sobie, że „nie może być uczeń nad Mistrza" (Mt 10,24).

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.




Stacja XIV
Złożenie Pana Jezusa do grobu

Kłaniamy Ci się Panie Jezu Chryste i błogosławimy Ciebie, żeś przez krzyż i mękę swoją odkupił świat.

Grób Chrystusa. Miejsce całkowitej klęski - ziarno wdeptane w ziemię, l całkowitego zwycięstwa - bo rozwalił kamień grobu i powstał z martwych. W ciszy i w ukryciu dokonuje się największy cud w dziejach świata, przejście ze śmierci do życia. Idąc za Chrystusem, idziemy ku Życiu. W każdej Mszy świętej, w każdej z Nim Komunii przechodzimy ze śmierci do Życia. Coraz bardziej, coraz pełniej żyjemy dla Boga wtedy, gdy umieramy dla grzechu. Tajemnica grobu nam to przypomina: umieranie i zmartwychwstawanie to jeden akt, to jedno. Jak awers i rewers tej samej Rzeczywistości. „Umarliśmy i nasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu" (Koi 3,3).

Któryś za nas cierpiał rany, Jezu Chryste, zmiłuj się nad nami.