Trzeba, abym był przez ciebie ochrzczony

Chrzest Pana Jezusa ma doniosłe znaczenie w historii Pana Jezusa. Był on jakby dniem konsekracji Jego i namaszczenia Duchem Świętym do najbliższej publicznej misji. Bóg Ojciec dał Jezusowi publiczne świadectwo, że jest Jego Synem umiłowanym.



Chrzest Pana Jezusa jest zapowiedzią i symbolem także naszego Chrztu i wszystkich jego dobrodziejstw. Nowa reforma liturgiczna przewiduje ustawienie chrzcielnicy na eksponowanym miejscu w kościele. Zwyczajem dawnym chrzcielnice mieściły się w osobnych kaplicach, odpowiednio bogato wystrojonych. Nowa teologia sakramentowi Chrztu świętego nadaje poczesne miejsce, nawiązując do pierwotnej tradycji patrystycznej. Odpowiednie miejsce otrzymał także ten Sakrament we współczesnej katechezie.
W treść tajemnicy dzisiejszego święta pięknie wprowadza nas św. Grzegorz z Nazjanzu (+390): „Chrystus daje się oświecić (ochrzcić) ... I my zstąpimy z Nim razem, byśmy z Nim również mogli wznieść się w górę. Jan chrzci, a oto Jezus przychodzi, aby uświęcić samego Chrzciciela i bardziej jednak jeszcze, aby starego Adama pogrzebać w falach wody, aby uświęcić wody Jordanu. On sam był duchem i ciałem. Dlatego wszyscy, którzy w przyszłości mieli być ochrzczeni, z ducha i wody, mieli otrzymać świętość. Chrzciciel wzbrania się, ale Jezus nalega:

„Trzeba, abym był przez ciebie ochrzczony". Pochodnia zwraca się do słońca, głos mówi do słowa Bożego. Jezus wychodzi z wody, jakby wyciągając z sobą i podnosząc pogrążony świat. I widzi, że to niebo, które Adam niegdyś zamknął przed sobą i przed nami, nie przedziela, ale otwiera... Z nieba zstępuje świadectwo. Stamtąd bowiem przybył Ten, o którym świadectwo miało być dane".

Jest jeszcze jeden powód, dlaczego Kościół wyeksponował Chrzest Pański. Matka Kościół obchodzi w tym dniu święto narodzin milionów swoich dzieci, którym dała życie nowe. Boże, woda Chrztu świętego. Istniał nakaz liturgiczny, aby w Wielką Sobotę chrzcielnicę wystroić i pokazać ludowi jako kołyskę jego narodzin dla nieba. Z tej okazji kapłan dokonuje uroczystego poświęcenia na oczach ludu wody chrzcielnej. Życzeniem jest także Kościoła, aby dnia tego udzielano chrztu wszystkim katechumenom, którzy w czasie wielkanocnym mają otrzymać Chrzest święty. Chciałby bowiem Kościół wbić wszystkim obecnym mocno w pamięć tajemnicę ich wszczepienia w drzewo Chrystusowe i w Jego mistyczne Ciało. Ku temu również służy publiczne odnowienie obietnic Chrztu świętego wszystkich wiernych, zebranych w kościele.

Pamiątką tej wielkiej chwili Chrztu świętego jest imię, jakie otrzymujemy na Chrzcie świętym. Życzeniem Kościoła jest, by to imię było chrześcijańskie, wyróżniające dziecię Boże od dziecka ziemi. Chodzi także o to, by dziecko miało patrona, który by roztaczał nad nim szczególną opiekę, a także by młody chrześcijanin miał wzór i ideał do naśladowania. Dlatego w dzień patrona co roku obchodzimy imieniny, czyli doroczne wspomnienie. Jest to okazja, aby naszym patronom podziękować za otrzymane dobrodziejstwa, polecić się nadal ich opiece i naśladować szlachetne ich wzory. Zwykle nadaje się dziecku imię, jakie sobie na świat „przyniosło". Tak więc dzień imienin jest blisko, u styku z dniem urodzin.
Święto wprowadził papież Pius XII w 1955 roku pod nazwą Wspomnienie Chrztu Pana Jezusa. Wiemy, że w Kościele Prawosławnym łączy się ono z uroczystością Objawienia Pańskiego jako nowy kult epifanii Boga na ziemi. Papież Pius XII wyznaczył święto na 13 stycznia (ostatni dzień oktawy). Nowa reforma (1969) — na niedzielę po Objawieniu Pańskim.