Ikona Epifanii

Skaliste tło jest ukazaniem scenerii znad Jordanu, jest miejscem działania Jana Chrzciciela, ale może też być obrazem pustynności i jałowości świata oddalonego od Boga. Umieszczenie Chrystusa w wyłomie pomiędzy skałami może symbolizować pęknięcie między Bogiem, którego reprezentują aniołowie po prawej stronie, a człowiekiem, którego przedstawia Jan Chrzciciel. Chrystus staje jako Pośrednik w tym rozdarciu, by pojednać ludzi z Bogiem. Czasami umieszczane są tylko cztery górskie szczyty – trzy niższe, obrazujące ewangelie synoptyczne i jeden wyższy, który ma być symbolem bardziej uduchowionej ewangelii Jana. Wtedy Jan Chrzciciel jest przedstawiany na tle „janowej” góry.

Jan Chrzciciel stoi po prawej stronie Chrystusa. Ubrany w skóry uosabia grzeszną ludzkość, która po upadku sporządziła sobie ubrania ze skór. Jest przedstawicielem ludzi oczekujących Mesjasza. Prorok wyciąga prawą rękę w obrzędowym geście chrztu. W lewej ręce trzyma rulon z głoszonym przez siebie słowem, częściej jednak wyciąga w geście, który jest interpretowany bądź, jako wyraz wzbraniania się przed ochrzczeniem Tego, któremu nie jest godzien rozwiązać rzemyka u sandałów (por. Łk 3,16; J 1,27), bądź jako gest modlitewny skierowany ku niebu. Ku niebu kieruje też wzrok, rzadziej spogląda na Chrystusa.

Po drugiej stronie rzeki ikonopiści umieszczają aniołów. Zwykle jest ich trzech, choć ich liczba może dochodzić do dziewięciu. Są pochyleni, ręce mają okryte szatami lub osobnym materiałem, co wyraża szczególną cześć oddawaną Chrystusowi.

W górnej części umieszczany jest fragment okręgu. W ten sposób przedstawiana jest obecność Boga Ojca i otwierających się Niebios. W późniejszych ikonach widać też wyłaniającą się w geście błogosławieństwa rękę Ojca, albo Pana Zastępów odzianego w białe szaty. Zwykle jednak zgodnie z przyjętymi kanonami nie przedstawia się Boga Ojca w postaci cielesnej. Z Niebios wychodzi świetlisty promień Ducha Świętego, który zstępuje na Chrystusa jak gołębica (por. Mt 3,16; Mk 1,10; Łk 3,22). Tak jak unoszący się nad pierwotnymi wodami Duch Święty dał życie, tak też unosząc się nad Jordanem, powołuje ponowne narodziny nowego stworzenia. Duch swoją łaską i mocą czyni wody rzeki życiodajnymi, by zrodzić człowieka do życia wiecznego. Bezpośrednio od gołębicy promień rozdziela się na trzy blaski wskazując na udział w tym wydarzeniu całej Trójcy.
Czasami pod ikoną umieszczane są słowa Boga Ojca: Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 3,17; Mk 1,11; Łk 3,22).