Idź i rozdawaj Boga

Czym był ten „oścień”? Nie wiadomo. Komentatorzy zgadują, że może słabości, choroba lub wyrzuty sumienia z powodu przeszłości. Czym by nie był, musiał być bolesny, skoro Paweł prosił Boga o jego zabranie wraz z błogosławieństwem powołania. „Odejdź ode mnie, Panie” (2 Kor 12,8-9) znaczy przecież „Daj mi spokojnie żyć, wybierz kogoś innego! Już nie mogę tego znieść!”

„Wystarczy ci mojej łaski” – usłyszał. Idź i głoś ludziom tę wolność i tę nadzieję, którą sam otrzymałeś. Głoś miłość i przebaczenie, których sam doznałeś.

„Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii” – napisze w liście do Koryntian (1 Kor 9,16b). Biada mi, bo byłbym winien waszej krwi - waszemu cierpieniu, nędzy, przegranej (Dz 20,26-27). Byłbym tchórzem i egoistą, gdybym Dobrą Nowinę zatrzymał dla siebie. Byłbym złodziejem, bo nie dano mi jej po to, by tylko mnie nasycić, ale bym niósł ją dalej, dzielił z innymi.

To jedyne uzasadnienie, dla którego garstka uczniów ruszyła w świat i podburzyła go skutecznie na najbliższe 2000 lat. To najważniejsze uzasadnienie dla tego, by dziś również powtórzyć za św. Pawłem „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii”.

Czy to jednak nie przesada? Przecież ochrzczeni, a nawet tylko przygotowujący się do chrztu, szli czasem na śmierć. Życiem płacili za daną im nadzieję. Czyżby św. Paweł tego nie widział? Owszem, widział, doświadczył. A jednak dalej uważał, że milczeniem skazałby tych ludzi na cierpienie daleko większe.

Czy miał na myśli zbawienie? Dziś Kościół mówi, że człowiek nieochrzczony może być zbawiony, więc po co się wysilać? Po co upierać przy misjach?

Dziś człowiek nieznający Boga nie cierpi – twierdzą inni. Wręcz przeciwnie, ma lepiej. Wszystko może. Nie męczy się z wyrzutami sumienia.

Czyżby?