7. Niedziela Wielkanocna B

W głąb siebie ku Ojcu

ks. Wacław Depo

Atmosfera Ostatniej Wieczerzy była niezwykle dramatyczna: modlitwa arcykapłańska Jezusa, umywanie nóg Apostołom, zapowiedź zdrady, mowa pożegnalna. To wszystko wykraczało poza ludzkie kategorie poznania i działania. Apostołowie – za łaską Bożą – zdawali się rozumieć, że spożywając Chleb i Wino, które stały się Ciałem i Krwią, uczestniczą w sposób niezwykły w życiu i śmierci Jezusa, a równocześnie wyrażają zgodę, aby podjąć taki sposób życia, który był Jego udziałem –życia oddanego Ojcu i ofiarowanego za ludzi. Tajemnica Wieczernika sięga dalej: w nim Jezus Zmartwychwstały będzie wielokrotnie spotykał się ze swoimi uczniami (por. J 20, 19.26; Dz 1, 13). Wybranie tego miejsca będzie – z woli samego Chrystusa – zadaniem, aby to Wydarzenie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania uobecniać „aż do skończenia świata”. W każdym pokoleniu – począwszy od Apostołów – Jezus uczy nas tajemnicy zjednoczenia człowieka z Bogiem. Podstawowym wymiarem tej tajemnicy jest uświadomienie sobie obecności, bliskości i miłości Boga, który jest Ojcem. Odpowiedź człowieka ma się wyrażać w ufnym poddaniu się tej miłości.

Przeżywanie tajemnicy więzi człowieka z Bogiem na drugim etapie koncentruje się wokół osoby Jezusa Chrystusa. On, który jest Jedynym Pośrednikiem zbawienia, przez swego Ducha modli się w nas do Ojca i poświęca w ofierze samego Siebie. Jezus poprzez swoje życie – słowa i czyny wzajemnie ze sobą powiązane – uczy nas odczytywania i realizowania planu Ojca, aby „nikt nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia”. Jako Odwieczny, Jednorodzony Syn, wchodząc w głębię miłości Bożej, Jezus wszystko oddaje Ojcu i wszystko ukierunkowuje ku Ojcu. Przywołajmy ponownie słowa z Listu św. Jana Apostoła: „My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu”. Głęboką i piękną ilustracją tego wymiaru modlitwy i zjednoczenia jest obraz współczesnego malarza włoskiego Carlo Parisi, który nosi tytuł: «Christo in meditazione». Jezus ukazany jest z głową pochyloną lekko do przodu, wspartą splecionymi na modlitwie rękoma. Tajemnica tego obrazu zawiera się w zamkniętych oczach Chrystusa, które prowadzą „w głąb Siebie” – co znaczy, że „widzą” i rozważają „sprawy i zamysły Ojca”. Wpatrując się z uwagą w ten obraz lepiej rozumiemy słowa modlitwy Jezusa: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno”.

Kolejny – trzeci etap jednoczenia – to zadanie odkrywania wciąż na nowo, że Bóg jest Pierwszym Miłującym i Działającym Łaską w całej naszej rzeczywistości. We wszystkim, co składa się na nasze życie. Tak jak w modlitwie arcykapłańskiej Jezusa – Bóg działa przez przekaz Słowa, które jest prawdą, przez ustrzeżenie i zachowanie nas od złego, przez radość, która jest pełna, i przez ofiarę z Siebie Jednorodzonego Syna, abyśmy byli uświęceni w prawdzie. Chciejmy zwrócić jeszcze uwagę na bardzo zasadniczą kwestię, a mianowicie na to, że każde autentyczne spotkanie człowieka z Bogiem implikuje jego wychodzenie w świat, w relacje z innymi ludźmi. A że nie jest ono bezkonfliktowe, mamy tego dowód w modlitwie Jezusa: „Świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata”. Doświadczamy na co dzień tego, że świat nosi w sobie tragiczną dwuznaczność prawdy. Niektórzy zdają się tego nie zauważać, aby nie pociągnęło to za sobą osobistej odpowiedzialności. Ta dwuznaczność zaś polega na rozdziale pomiędzy prawdą o istnieniu Boga i Jego działaniu w świecie a światem wartości, które wydają się być „wyprowadzone z innych źródeł” i istnieć poza Bogiem. Dla przeciwwagi wartościom, które określamy chrześcijańskimi, nazywa się je nawet „wartościami humanistycznymi”.