Dwaj nietypowi

Urzędnik otrzymał stosowne wykształcenie należne takim, jak on. Miał też możliwość zdobycia wiedzy nie tylko w zakresie mozaizmu, lecz także wierzeń rzymskich i hellenistycznych. Dlaczego oni dwaj i dlaczego nietypowi?

Szymon – syn rybaka Jony z Betsaidy Galilejskiej. Mieszkał w Kafarnaum. Chrystus powołał go wraz z jego bratem, Andrzejem, na swojego ucznia. W gronie Dwunastu otrzymał od Jezusa nowe imię – Piotr. Pan Jezus zmienił mu imię zaraz przy pierwszym spotkaniu: „A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: «Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz nazywał się Kefas – to znaczy: Piotr.»” (J 1,42) i dalej „Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr (czyli Skała) i Ja na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą.” (Mt 16,18).

Piotr był przy Panu w Ogrójcu; podczas aresztowania Mistrza bronił Go, atakując sługę arcykapłana (J 18,10). Po zmartwychwstaniu Chrystus ukazał się Piotrowi, przekazując mu władzę pasterską (J 21,15-17). Piotr prowadził działalność poza Jerozolimą – w Samarii, Liddzie, Jaffie, Cezarei Nadmorskiej. Wędrował do Antiochii, następnie do Azji Mniejszej, a potem do Rzymu i został pierwszym biskupem. W roku 48/49 przewodniczył Soborowi Jerozolimskiemu. Dwa jego Listy należą do ksiąg Pisma świętego. Kult św. Piotra sięga samych początków chrześcijaństwa. Zaraz po śmierci oddawano mu cześć jako następcy Pana Jezusa i Jego pierwszemu namiestnikowi na ziemi. Pan Jezus przekazał św. Piotrowi prymat w Swoim Kościele.

Szaweł – rodzina Szawła należała do stronnictwa faryzeuszów, a więc do najżarliwszych patriotów i wyznawców mozaizmu (Dz 23,6). Szaweł stał na czele prześladowców, dlatego samo jego imię budziło wśród wyznawców Chrystusa zrozumiały lęk. Gdy jechał w sprawie prześladowań chrześcijan do Damaszku, zjawił mu się Chrystus, poraził go światłem niezwykłym, powalił na ziemię i łaską swoją nawrócił. Tak to z największego wroga chrześcijaństwa Szaweł stał się jego najżarliwszym Apostołem.

W Liście do Koryntian sam wspomina, ile wycierpiał: „Od Żydów pięciokrotnie byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamieniowany, trzykrotnie byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej.” (2 Kor 11,24-28). Przebył w więzieniu w Cezarei Palestyńskiej ponad dwa lata (60-63), głosząc i tam Chrystusa. Apostoł zmienił sobie imię Szaweł na Paweł podczas pobytu na Cyprze, w czasie swojej pierwszej podróży. Tam zdołał nawrócić namiestnika wyspy Sergiusza Pawła. Odtąd Szaweł zaczął nazywać się Pawłem (Dz 13,7-9). Św. Paweł pozostawił po sobie najbogatszą literaturę, bo aż 14 Listów. W Liście do Galatów, opisując swoje życie, stwierdza ponad wszelką wątpliwość: „Oświadczam, więc wam, bracia, że głoszona przeze mnie Ewangelia nie jest wymysłem ludzkim. Nie otrzymałem jej, bowiem ani nie nauczyłem się od jakiegoś człowieka, lecz objawił mi ją Jezus Chrystus.” (Ga 1,11-12)

Dla wyróżnienia św. Piotra i św. Pawła spośród innych Apostołów, jak też dla podkreślenia ich wyjątkowych zasług dla Kościoła, zwykło się ich nazywać „Książętami”. Tak więc „Księciem Apostołów” nazywamy zarówno św. Piotra, jak i św. Pawła. Cieszmy się, że zostały nam dane takie przykłady wiary i powołania.