Kiermasz: Rocznica Poświęcenia Własnego Kościoła

Wyjątek stanowiły kościoły katedralne, które miały wyznaczone w ciągu roku rocznice poświęcenia. Obecnie uroczystość tę obchodzą w ostatnią niedzielę października tylko te świątynie, których dokładnej daty poświęcenia nie można ustalić.

W ciągu roku są dwa szczególne dni, ważne dla każdej świątyni: dzień jej patrona oraz rocznica poświęcenia. Dzień patrona jest odpowiednikiem ludzkich imienin. W tym dniu w danym kościele obchodzona jest uroczystość odpustowa, gdyż po spełnieniu odpowiednich warunków można uzyskać wtedy odpust zupełny. Dla podniesienia rangi tej uroczystości zwyczajowo przenosi się jej obchód na najbliższą niedzielę, aby umożliwić wiernym liczne uczestnictwo we Mszy.

Dzień poświęcenia kościoła jest analogią do przyjęcia przez człowieka sakramentu chrztu świętego. Przez chrzest człowiek staje się dzieckiem Bożym. Kościół przez poświęcenie staje się budynkiem przeznaczonym wyłącznie do służby Bożej. Odtąd nie może służyć żadnym świeckim celom.

W liturgii istnieją dwie formy oddania budowli do celów kultu. Kościół można pobłogosławić lub poświęcić. Poświęcenie jest formą uroczystszą. Przewodniczy mu biskup, sprawując bogate obrzędy. Od budowniczych kościoła biskup otrzymuje klucze do świątyni. Po otwarciu drzwi jako pierwszy wchodzi do kościoła, wprowadzając do niego lud. Podczas Mszy św. biskup kropi ołtarz i ściany świątyni wodą święconą, namaszcza ołtarz i ściany w czterech lub dwunastu miejscach.

Podczas poświęcenia umieszcza się w ołtarzu relikwie świętych, zapala światła i okadza nową świątynię. Na zakończenie Liturgii po raz pierwszy Chleb Eucharystyczny umiesza się w tabernakulum. Czerwona lampka informuje, że miejsce to jest święte jako mieszkanie Boga.

Do niedawna na poświęcenie kościoła używało się terminu konsekracja. Dziś odnosi się go tylko do osób poświęcanych Bogu (śluby wieczyste osób konsekrowanych czy święcenia biskupie).