Chrzest w różnych wyznaniach chrześcijańskich

Chrzest w Kościele rzymskokatolickim

Chrzest w Kościele prawosławnym

Chrzest w Kościele ewangelicko-augsburskim

Chrzest w Kościele ewangelicko-reformowanym

Chrzest w Kościele ewangelicko-reformowanym

Chrzest, którego widzialnym znakiem Jest woda, ustanowiony przez Jezusa Chrystusa (Mt 18,18-20; Mk 16,15-15), związany jest z obietnicą zbawienia: kto uwierz i ochrzczony zostanie będzie zbawiony. Chrzest oznacza uczestniczenie w śmierci Jezusa (Rz 6,3), zapewnia udział w skutkach Jego zbawczego dzieła. Z Nim umieramy i z Nim wstajemy do nowego życia, które się rozwija pod wpływem Ducha Świętego (Dz. 2,38; Tt. 3,5). Sam akt chrztu nie oczyszcza od grzechu ani nie sprawia zbawienia, tylko daje rękojmię aktualnej skuteczności ofiary Jezusa poniesionej dla naszego zbawienia i z wiarą przez nas przyjętej. '

Pan Bóg, bogaty w miłosierdzie, oczyszcza nas wybawia od grzechów przez ofiarną śmierć swego Syna, przyjmuje nas jako swoje dzieci i ustanawia przymierze między sobą a nami, udziela nam darów Ducha Świętego, abyśmy dzięki nim mogli prowadzić nowe życie, zgodne z Jego wolą. Wewnętrzne, duchowe odrodzenie i odnowienie sprawia w nas Bóg przez Ducha Świętego, czego potwierdzeniem i zapewnieniem jest akt chrztu. Jak woda obmywa i oczyszcza nasze ciało, jak chłodzi i posila, tak łaska Boża obmywa i posila duszę, daje jej wytchnienie w sposób niewidzialny, duchowy.

Przez chrzest wyznajemy wiarę i zobowiązujemy się do posłuszeństwa Panu Bogu i do walki z grzechem i wszelkimi przejawami zła. Zostajemy też przez ten akt przyjęci do Kościoła Powszechnego, i dlatego dobywa się on z zasady w obecności zgromadzonej wspólnoty podczas nabożeństwa. Praktyka chrzczenia poza nabożeństwem albo nawet w domu jest niezgodna z porządkiem kościelnym

Prawo usługiwania sakramentem chrztu maja osoby upoważnione przez wspólnotę do wykonywania sakramentów, zazwyczaj ordynowani duchowni. Zachowujemy najprostszą formę chrztu, trzykrotne polanie lub pokropienie wodą głowy w imię Boga ojca i Syna i Ducha Świętego. Uważamy to za formę wystarczającą i do ważności chrztu nie wymagamy zanurzenia, ponieważ forma nie należy do istoty sakramentu, lecz do znaku. Ponadto istnieje wiele świadectw Pisma świętego, na
podstawie których możemy wnosić, że stosowano inne niż zanurzenie formy chrztu. Pomijamy jednak wszystkie inne dodane później obrzędy, jako nie znane apostołom i nie potwierdzone tekstami biblijnymi.

Powszechnie obowiązuje (z pewnymi wyjątkami) praktyka chrzczenia niemowląt, ale nie uważa się, żeby niemowlę – jeśli umrze nieochrzczone – miało być potępione i dlatego nie praktykuje się chrztu nagłego. Ponieważ duże znaczenie przywiązuje się do podjęcia osobistej decyzji i do wyznania wiary, ważną rolę uzupełniającą spełnia konfirmacja.