Ciało świątynią Ducha Świętego

Ocenić

1. Bóg stworzył ciało człowieka (Rdz 2,7), które, zanim doszło do grzechu pierworodnego, było dobre. I Boży zamysł obejmował człowieka z ciałem.
Syn Boży stał się człowiekiem biorąc ludzkie ciało z Maryi dziewicy. Chrystus mówił o swoim ciele, jako świątyni (J 2,21). Zaś po śmierci powstał z grobu i z ciałem wstąpił do nieba. Także jego Matka z ciałem została wniebowzięta.
Nie powinno się więc w ciele ludzkim widzieć wyłącznie jego złej natury.

2. Jeśli ciało Chrystusa było świątynią, to i nasze ciała, ciała nas, którzy idziemy za nim, którzy żyjemy nie dla siebie, lecz dla tego, który za nas umarł i zmartwychwstał, mają tworzyć świątynię. I to zarówno w sensie indywidualnym (każdy z nas upodabnia się do Chrystusa) jak i zbiorowym - razem tworzymy mistyczne ciało Chrystusa.

3. Ciało nie jest dla rozpusty, lecz dla Pana, a Pan dla ciała. Bóg zaś i Pana wskrzesił i nas również swą mocą wskrzesi z martwych. Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusa? Czyż wziąwszy członki Chrystusa będę je czynił członkami nierządnicy? Przenigdy! (1Kor 6,13-15)... Kto grzeszy rozpustą przeciw własnemu ciału grzeszy. Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? Za wielką cenę bowiem zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele. (1Kor 6,18-20).

4. Szlakiem przebytym przez Chrystusa powinien od chwili przyjęcia chrztu kroczyć każdy chrześcijanin i ciągle składać swe ciało na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz rozumnej służby Bożej (Rz 12,1).

5. Jan Paweł II "Encyklika o Duchu Świętym w życiu Kościoła i Świata" Dominum et Vivificantem (p. 58).

...Dzięki łasce uczynkowej, która jest darem Ducha Świętego, człowiek wchodzi w nowość życia, zostaje wprowadzony w Boży i nadprzyrodzony jego wymiar. Równocześnie zaś sam człowiek staje się mieszkaniem Ducha Świętego, żywą świątynią Boga (Por Rz 8,9 1Kor 6,19). Przez Ducha Świętego bowiem Ojciec i Syn przychodzą do niego i czynią u niego swe mieszkanie (por. J 14,23). W komunii z Trójcą Świętą rozszerza się niejako wewnętrzna „przestrzeń życiowa” człowieka, wyniesiona do nadprzyrodzonego życia Bożego. Człowiek żyje w Bogu i z Boga: żyje „według Ducha” i dąży do tego, czego chce Duch?

6. Z Oficjalnego dokumentu Komisji Teologiczno-Historycznej Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 pt. Pełna jest Ziemia Twego Ducha Panie rozdz. 2.4. W Duchu Świętym całe życie staje się liturgią i kultem.

Św. Paweł pisze: "My, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie" (Flp 3,3). "Sprawować kult" albo oddawać "cześć Bogu w Duchu i prawdzie" (por. J 4,24) oznacza ukierunkowanie całego własnego jestestwa na Boga, tak, aby przylgnęło do Chrystusa. Ten żywotny kult realizuje się liturgicznie w mocy Ducha Świętego, który czyni z wierzącego "żywą liturgię" w żywej świątyni Boga, która jest wspólnotą zgromadzoną przez Ojca w Jezusie Chrystusie. W Chrystusie bowiem "cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha" (Ef 2,21-22), albo - jak gdzie indziej wyraża się Paweł - przez Ducha Świętego chrześcijanin staje się "świątynią Boga" (por. 1 Kor 3,16-17).
Pojęcie świątyni jest ściśle związane z pojęcie kultu, nawet jeśli nowy kult chrześcijański nie jest przypisany do żadnego miejsca, ale wyraża się raczej w życiu samych chrześcijan uczynionych żywą świątynią w Duchu Świętym, tak że cała ich egzystencja przemienia się w kult, uwielbienie, chwałę Boga: "Nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach. I wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego" (Kol 3,16-17). Stała się ona własną nauką Soboru Watykańskiego II, który stwierdza: "Ochrzczeni poświęcani są przez odrodzenie i namaszczenie Duchem Świętym, jako dom duchowy i święte kapłaństwo, aby przez wszystkie właściwe chrześcijaninowi uczynki składać ofiary duchowe i głosić moc Tego, który wezwał ich z ciemności do swego przedziwnego światła (por. 1P 2,4-10). Toteż wszyscy uczniowie Chrystusowi, trwając w modlitwie i chwaląc wspólnie Boga (por. Dz 2,42-47), samych siebie składać mają na ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu (por. Rz 12,1), wszędzie mają głosić świadectwo o Chrystusie, a tym, którzy się tego domagają, zdawać sprawę z nadziei życia wiecznego, która jest w nich (por 1P 3, 15)" (KK 10).

7. Święty Paweł ostrzega: Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg (1Kor3,17). W pierwszym znaczeniu odnosi się to do grzeszników, w szerszym kontekście do śmierci, która niszczy nasz doczesny przybytek. Ta śmierć, zostanie pokonana jako ostatni wróg (1Kor 15,26).

8. Skutkiem grzechu pierworodnego ciało ludzkie zostało odmienione na gorsze. Część tego gładzi chrzest, dopełni jednak odkupienia naszego ciała paruzja, gdy nasze ciała (zarówno tych, którzy będą na ziemi żyli w tym dniu, jak i tych którzy powstaną z martwych ku życiu wiecznemu) staną się podobne do Chrystusowego ciała uwielbionego. Będzie to uwieńczenie działanie Ducha Świętego w nas.