Via Dolorosa

Jerozolima. Dziś wiele ją różni od tego miasta sprzed trzech tysięcy lat. Jednak to właśnie ona była świadkiem biblijnych wydarzeń, a jej natura i architektura nosi w sobie pamiątkę tamtych czasów. Kiedyś nie miała murów obronnych, tylko wąskie uliczki z sześciu zachodnich bram Świątyni Salomona na Skale spadały w dół do głównej ulicy miasta. I tu jest Święte Świętych - miejsce, w którym, jak wierzą Żydzi, znajduje się Szechina, Boska Obecność. Od głównej ulicy znowu trzeba było iść pod górę. Inną górę - Golgotę.

  Józef Wolny/Agencja GN Jerozolima,Droga Krzyżowa
Dziś nie ma już góry. Golgota zniknęła całkowicie pod zabudowaniami Dzielnicy Chrześcijan. Pozostała tylko droga. Zwie się Via Dolorosa, czyli droga cierpienia, droga krzyżowa, bo nią - jak wierzą chrześcijanie - szedł Jezus dźwigając krzyż. Tradycja wędrowania śladami Chrystusa sięga 326 roku. Wówczas to bowiem matka cesarza Konstantyna, św. Helena, przybyła do Jerozolimy odszukać resztki krzyża i Grób Pański. Wtedy też powstały stacje Drogi. Aczkolwiek  nie da się wskazać konkretnej daty początku nabożeństwa Drogi Krzyżowej. Jego forma  w ciągu wieków ulegała ewolucji. Początkowo chrześcijanie wędrowali po tych miejscach, które były im znane jako związane z Chrystusową męką. Rozpoczynali pielgrzymowanie od Ogrodu Oliwnego, następnie udawali się do pałacu Kajfasza (lokalizowali go w miejscu, gdzie obecnie stoi kościół św. Piotra in Gallicantu). Tak było od V do VIII wieku. Po inwazji muzułmanów trzeba było zmienić tę trasę, ponieważ  wyznawcy Allaha nie zgadzali się, aby chrześcijanie odprawiali swoje nabożeństwa na zajętym przez nich terenie. Przesunięto więc trasę wędrowania i poprowadzono ją poprzez chrześcijański Syjon. Kolejnej zmiany dokonano po roku 1172, gdy odkryto ruiny twierdzy Antonia. Zidentyfikowano je jako miejsce stacjonowania Piłata na czas Święta Paschy. W XIV wieku franciszkanie opracowali trasę pielgrzymkową, która częściowo pokrywała się z dzisiejszą, ale jej początek znajdował się przy Grobie Świętym. Po prawie dwóch stuleciach kolejną zmianę wymusili pielgrzymi z Europy, którzy pragnęli wędrować zgodnie z opisem wydarzeń w Ewangelii, kończąc w miejscu ukrzyżowania. Nie wszystkie stacje Drogi Krzyżowej znajdują swe odpowiedniki w Ewangelii. Ich źródłem jest stara chrześcijańska tradycja. Niektóre z nich zapisano w apokryfach opiewających Mękę Pańską, np. o Weronice, inne zaś powstały w ludzkiej wyobraźni, utożsamiającej się z przeżyciami cierpiącego Jezusa. Obecna Via Dolorosa ma 660 m długości (licząc od miejsca skazania do miejsca egzekucji). Uważa się, że jest podobna do tej, którą szedł Jezus, choć nie jest dokładnie tą samą. W sumie przecież przez dwa tysiące lat historii zmieniło się wiele: przebudowano miasto, zmieniono układ ulic, powstały nowe budynki, a na starych brukach budowano nowe drogi (przez co np. w dolinie Tyropeonu poziom miasta podniósł się o około 12 metrów). Ale bez względu na wszystko odprawienie Drogi Krzyżowej w Jerozolimie pozostaje mocnym i niezapomnianym przeżyciem. Świadomość miejsca jest bowiem porażająca. I choć wokół pełno jest ludzi zajmujących się własnymi sprawami a na każdym wolnym skrawku kwitnie handel, można przejść tę drogę w modlitwie.