KAFARNAUM

hebr. "Kefr-Nahum" (wieś Nahuma) położone na północno-zachodnim brzegu jeziora Genezaret. Miejsce jego położenia lokalizuje się dzisiaj z Tell Hum - rozkopanym archeologicznie kopcu położonym między Betsaidą i Tabigą, ok. 4 km na południowy zachód od miejsca, gdzie Jordan uchodzi do jeziora Galilejskiego.

Okres świetności miasta (znajdującego się w pobliżu ważnych szlaków komunikacyjnych) przypadł na czasy Jezusa. Mieścił się w nim urząd celny i stacjonował garnizon rzymski. Kilkadziesiąt lat później było już tylko zwykłą osadą, a ponowny rozkwit nastąpił dopiero w VII/VIII w. (w epoce bizantyjskiej i wczesnoarabskiej).

Od I do IV w. istniała tu bardzo aktywna wspólnota judeochrześcijan, a pod koniec IV w. osiedlili się tu poganochrześcijanie.

W Kafarnaum zachowały się ruiny synagogi datowane na II-V w., zbudowanej na miejscu starszej pochodzącej z I w. (czyli zapewne tej, w której nauczał Jezus, gdy mieszkał w tym mieście) oraz ruiny domu Piotra, nad którymi wzniesiono kościół.

Jezus chętnie przebywał w tym mieście. W nim spotkał Mateusza celnika, który wszystko porzucił i został Jego uczniem. W Kafarnaum mieszkał także rzymski setnik, który zwrócił się do Jezusa z prośbą, żeby uzdrowił jego sługę. Gdy Jezus mu odrzekł, że przyjdzie i uzdrowi go, setnik wypowiedział słowa, które nieco zmienione powtarza się podczas każdej Mszy św.: “Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie”. Jezus zdumiał się wiarą setnika i natychmiast uzdrowił jego sługę. W Kafarnaum mieszkała też teściowa Piotra i Jezus często przychodził do jej domu, gdzie spotykał się z wieloma ludźmi; pewnego dnia i ją uzdrowił z gorączki (Mt 8,5-15; 9).
(mb/sx)