O co prosicie Kościół Boży?

Na początku Wielkiego Postu w wielu świątyniach rozpoczyna się przygotowanie dorosłych do przyjęcia Sakramentów Wtajemniczenia. Zawierająca obrzędy księga liturgiczna sugeruje, by tę samą drogę przebyli również ci, którzy zostali ochrzczeni w dzieciństwie, ale jeszcze nie doszli do dojrzałej wiary (OICA[i] 295). „Ich sytuacja – czytamy – różni się od sytuacji katechumenów tym, że wprowadzono ich już do Kościoła i że przez chrzest zostali dziećmi Bożymi. Ich nawrócenie opiera się na przyjętym już chrzcie, którego oddziaływanie powinni następnie rozwinąć” (tamże).

Spróbujmy zatem porzucić nasze wyobrażenia o wierze i w kilku spotkaniach przejść tę sama drogę, jaką idzie kandydat do chrztu. Przy czym nie chodzi o to, by omówić wspomnianą księgę liturgiczną. Raczej by zwrócić uwagę na pewne aspekty, mogące pomóc nam rozwinąć dar, otrzymany na chrzcie świętym.

Nasza sytuacja jest podobna do sytuacji w jakiej znajdują się katechumeni (czyli kandydaci do chrztu). Podobnie jak oni otrzymaliśmy już pierwsze wiadomości o Bogu, posiadamy zaczątek wiary w Chrystusa Zbawiciela, przeszliśmy (lub nie) pierwszą ewangelizację. Mamy za sobą początki nawrócenia, wiary i zrozumienia Kościoła (por. OICA 68). Czyli podobnie jak katechumeni, jesteśmy już w drodze.

I tu zaskoczenie. Podczas pierwszej celebracji nikt nie pyta nas o przebytą drogę, zaangażowanie, tak zwane pobożne praktyki. Pytanie brzmi „O co prosicie Kościół Boży?” Odpowiedź brzmi: „O wiarę”.

Podobnie pyta nas Kościół na początku Wielkiego Postu: o co prosisz? W pytaniu jest zalążek odpowiedzi. Skoro proszę, znaczy nie mam i sam z siebie mieć nie mogę. Wiara jest darem. „O, gdybyś znała dar Boży… prosiłabyś Go…” – mówi Jezus do Samarytanki (J 4,10). Zatem wiary nie można sobie „wziąć”, tym bardziej kupić albo na nią zasłużyć. „Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali, łaskę po łasce” (1J 1,16). Dlatego mówimy, że wiara jest łaską, pierwszą z trzech tak zwanych cnót boskich.