Nie umiemy czekać na Boże Narodzenie

KAI: Co w liturgii Adwentu mówi nam o końcu czasów, oprócz czytań…

- Czytania to nie żadne “oprócz”. To nie jest mało, bo to istotna część liturgii! To, że w czasie Adwentu karmią nas teksty mówiące o oczekiwaniu czy nadziei to bardzo wiele! W Piśmie Świętym czytamy, że Chrystus przyjdzie na końcu czasów, ale także jego znaczna część to zapowiedzi pierwszego przyjścia, które zrealizowało się dwa tysiące lat temu. A co do liturgii Adwentu, to jest ona przeciekawa. Mnóstwo w niej fragmentów mówiących o nadziei, choć nie są one oczywiste. Kiedy czytamy o końcu świata – o chaosie, zawirowaniach historycznych czy klimatycznych – to jest wyraźne przypomnienie, że dla chrześcijan istnieje jeden stały punkt odniesienia: Chrystus. I nie chodzi o to, by zwalniać się z odpowiedzialności – także tej społecznej – zamknąć oczy i powiedzieć „jakoś to będzie” czy „nie muszę się martwić”. Przeciwnie, przynagla to każdego z nas do właściwego działania.

KAI: Od których postaci adwentowej liturgii możemy uczyć się dobrego czekania?

- W liturgii Adwentu przemawiają różnorakie postaci, które wyczekują: jak Maryja, Elżbieta, Zachariasz czy Jan Chrzciciel, nie bez powodu zwany Poprzednikiem. Wpatrujemy się w te osoby i wczytujemy się w te same zapowiedzi, które oni słyszeli, jednak z historii wiemy, że w ich życiu to słowo się zrealizowało. Nie bez pewnych problemów czy wątpliwości, ale jednak się zrealizowało. Jaka z tego nauka? Kiedy czytamy o powtórnym przyjściu Chrystusa to jest ono pewne. Ono będzie! Nawet jeśli z uśmieszkiem na twarzy niektórzy przypominają nam, że minęło ponad 20 wieków. Ale skoro realizowało się zapowiadane pierwsze przyjście, to tak samo zrealizuje się to drugie.

KAI: Na jakie elementy adwentowej liturgii warto jeszcze zwrócić uwagę?

- Wspaniałe jest na przykład responsorium po drugim czytaniu, które znajdujemy w Godzinie Czytań na pierwszą niedzielę Adwentu. Responsorium to jest pięknym kolażem tekstów biblijnych, a do obecnej liturgii przeszło z dawnego matutinum, kiedy to mnisi zrywali się w nocy, by medytować Słowo Boże. „Patrząc z daleka, widzę moc nadchodzącego Boga i obłok okrywający całą ziemię. Wyjdźcie Mu naprzeciw, wołając: Powiedz nam, czy jesteś Tym, na którego czekamy, Który ma panować nad ludem Izraela?” Jestem tutaj, żyję w codzienności, w szarości swojego życia, ale już wyglądam i pytam, upewniam się. Trochę jak oblubienica w antycznym świecie, która wypatrywała oblubieńca, który miał się zjawić, by wybraniec z nią zamieszkał. Ma doświadczenie spotkania, jeszcze niepełnego, ale czeka, by czas narzeczeństwa się wypełnił; wypatruje, by móc zamieszkać razem z nim, w pełni. Przepełniona nadzieją wygląda, bo go kocha. Jej nadzieja nie jest związana z niewiedzą, nie ogranicza się do zaspokojenia własnych pożądań; ona przecież doskonale wie na kogo czeka; tylko się upewnia, że to ten! Taka jest także chrześcijańska nadzieja.

My wiemy, na kogo czekamy! Być może tu jest nasz problem, że nadzieję zredukowaliśmy do zaspokojenia ludzkiej tęsknoty, z pewnością psychologicznie ważnej, lecz często nie jest ona upewnianiem się w wierze. Nadzieja tymczasem związana jest z poznaniem; jest kosztowaniem tego, co w sposób pełny nasyci nas wtedy, gdy się z Nim spotkamy. Ale musimy Go próbować poznać już teraz…