Co to się z nami dzieje? Wcale nie jesteśmy słodcy jak miód... Dlaczego odsuwamy Chrystusa... zamiast Go wielbić, naśladować i żyć Jego nauką? Wiem, nie wszyscy... ale w takim razie dlaczego jest tak jak jest? Nie liczą się słowa, tylko czyny... Ostatnio widziałam taki napis: "są kibice i kibole, są katolicy i katole" smutne to...

Trudna jest do zaakceptowania świadomość, że możemy czegoś nie wiedzieć. Jak trudno jest mi się przyznać, gdy mnie ktoś złapie na popełnionym błędzie. Są tacy, co chronicznie unikają tej świadomości, jakby sensem ich istnienia było udowadnianie, że są nieomylni. To nasza naturalna cecha. Jesteśmy ze stali. Jesteśmy z żelaza. Jesteśmy jak głaz. Nikt nam nic nie zrobi. Będziemy tkwić w swojej świadomości. Będziemy posługiwać się rozumem, rozsądkiem, doświadczeniem. Będziemy dzielni i niezależni. Zdobędziemy wszystko, co zechcemy. Sami. Straszne? Jak się nad tym zastanowić to i owszem.
Dlaczego przyznanie się do błędu tak wiele kosztuje? Przecież życie byłoby takie piękne, gdybyśmy odrzucili te wszystkie maski własnej mocy. Jakbyśmy przyznali się wszyscy przed wszystkimi i współdziałali, pomagając sobie nawzajem, zamiast udowadniać sobie o swej wyższości. Zapędziliśmy się w tym tak daleko, ze nawet Pana Boga chcielibyśmy poprawiać i wytykać mu błędy. Nikt nie jest mądrzejszy i doskonalszy. Nikt nawet Pan Bóg, który uzdrawia pomimo szabatu…
Nie bądźmy tacy. Uczmy się kochać. Nie dajmy się zwieść. Może i nagroda nie jest namacalna, za 2,50 w promocji. Może i poruszamy się w materii mniej klarownej, niż twardo stąpający ignorancji. Może. Ale mamy momenty uniesienia, nasze niebo, choć często zachmurzone chmurami wątpliwości, rozjaśnia się do aż do idealnego błękitu. Obecność Chrystusa, świadomość Jego opieki i wszechobecna miłość to coś, czego, nigdy byśmy nie doświadczyli, gdyby nie ciągłe próby zrozumienia, że nie jesteśmy doskonali.