Droga czystego serca

XIII. Zdjęcie z krzyża

Krzyż stoi w centrum życia chrześcijańskiego odnoszącego się do Tajemnicy Paschalnej Chrystusa. Jego rzeczywistość jest sprawdzianem ludzkich dążeń do świętości. Człowiek, który doświadczył krzyża pokus oraz trudności wewnętrznych i zewnętrznych, dojrzewa w swoim autentycznym dążeniu do doskonałości w miłości.

Zaprawdę, zaprawdę powiadani wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity.

XIV. Złożenie do grobu

Chociaż serce ma skłonność do nieuporządkowanego przywiązywania się do osób i rzeczy, to naszym zadaniem jest zdobycie nieba. Możemy to uczynić przez urzeczywistnianie właściwego nam powołania oraz rozpoznawanie „zanieczyszczeń” swojego serca. Droga do nieba wiedzie przez gotowość do utraty, usunięcia wszystkiego, co staje na naszej drodze w ukształtowaniu prawego i wrażliwego sumienia.

Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.

Zakończenie

„Mieć serce czyste to być nowym człowiekiem, przywróconym przez odkupieńczą miłość Chrystusa do życia w komunii z Bogiem i z całym stworzeniem, tej komunii, która jest jego pierwotnym przeznaczeniem” (św. Jan Paweł II). Ta „ludzka ekologia”, czystość serca jest naszym powołaniem i wielkim darem, którego wartość można ocenić i docenić jedynie w świetle wiary. Niech rozważanie męki Pana oczyści nas i uzdolni do miłości w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie.