Historia Via Lucis

Nabożeństwo Drogi Światła (Via Lucis) powstało w 1988 roku z inicjatywy ruchu Testimoni del Risorto, czyli Świadkowie Zmartwychwstałego. Ruch TR narodził się w środowisku salezjańskim i gromadzi ludzi zjednoczonych jedną ideą i pragnieniem: by żyć na co dzień rzeczywistością Zmartwychwstania. Celebrowanie i propagowanie Via Lucis jest jedną z charakterystycznych cech ruchu.

Via Lucis była pierwszą formą i realizacją nabożeństwa skoncentrowanego na obchodach Zmartwychwstania Pańskiego. Formuła oparta na rozważaniu 14 spotkań Chrystusa z uczniami po Zmartwychwstaniu, zaprasza nas do udziału w życiu i radości Zmartwychwstałego Pana. 

W 1989 r. Via Lucis została przedstawiona następcy ks. Bosco, ks. Egidio Vigano, który powołał komisję do zbadania podstaw teologicznych i opracowania różnych formularzy nabożeństwa. Dzięki łasce Ducha Świętego, nowe nabożeństwo zyskiwało coraz szersze zainteresowanie różnych wspólnot parafialnych, grup młodzieżowych, a także osób konsekrowanych.

 

Via Lucis była uroczyście celebrowana przez ks. Vigano podczas salezjańskiej Kapituły Generalnej w Rzymie, w Katakumbach św. Kaliksta, tam gdzie zostali pochowani pierwsi męczennicy i świadkowie niezachwianej wiary w Zmartwychwstałego Pana.

Dzięki inicjatywie ks. Vigano i stopniowemu zaangażowaniu biskupów nabożeństwo zyskało poparcie papieża Jana Pawła II. Niektórzy biskupi wprowadzili od razu w swoich diecezjach Via Lucis jako wyraz radości życia chrześcijańskiego, po doświadczeniu Drogi Krzyżowej.

Aktywnymi organizatorami i animatorami różnych uroczystości z Via Lucis były i są lokalne grupy TR. We wrześniu 1992 r., a później kilkakrotnie w następnych latach, Via Lucis została odprawiona w Bazylice Grobu Świętego, w kaplicy św. Heleny pod skałą Kalwarii, podczas pielgrzymki TR do Ziemi Świętej, aby dziękować Bogu za ten klejnot, podarowany Kościołowi za pośrednictwem TR.

W 2002 roku Via Lucis została oficjalnie uznana przez Kongregacje ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, i przedstawiona w „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii - zasady i wskazania”:

153. W naszych czasach w wielu regionach rozpowszechniło się nabożeństwo noszące nazwę Via lucis. Podczas niego, podobnie jak w Drodze krzyżowej, wierni idą w procesji, rozważając różne ukazania się Chrystusa - od Jego zmartwychwstania aż do wniebowstąpienia w perspektywie Paruzji. W czasie tych ukazań Jezus objawiał uczniom swoją chwałę w oczekiwaniu na obiecanego Ducha Świętego (por. J 14,26; 16,13-15; Lk 24,49), umacniał ich w wierze, dopełniał nauczania o królestwie Bożym oraz ustanowił definitywnie sakramentalna i hierarchiczna strukturę Kościoła.

W nabożeństwie Via lucis wierni wspominają centralne wydarzenie wiary, jakim jest zmartwychwstanie Chrystusa, oraz fakt bycia uczniami Pana, którzy przez chrzest, jako sakrament paschalny, przeszli z ciemności grzechu do światła laski (por. Kol 1,13; Ef 5,8).

Od wieków Droga krzyżowa koncentrowała uczestnictwo wiernych na pierwszym etapie wydarzenia paschalnego, tzn. na męce Pana, i na niej skupiała uwagę ludu. W naszych czasach analogiczne nabożeństwo Via lucis może skutecznie koncentrować żywotne przeżycie wiernych na drugim etapie Paschy Pańskiej, tzn. na zmartwychwstaniu, pod warunkiem, ze będzie ono wierne tekstom ewangelicznym. Nabożeństwo Via lucis może się stać ponadto doskonalą pedagogią wiary, zgodnie z powiedzeniem: "przez krzyż do światła". Przez metaforę drogi Via lucis prowadzi nas bowiem od ukazania rzeczywistości cierpienia, które w planach Bożych nie jest czymś ostatecznym, do nadziei osiągniecia prawdziwego przeznaczenia człowieka, którymi są wolność, radość i pokój. A są to owoce paschalne. Wreszcie Via lucis w społeczeństwach naznaczonych "kulturą śmierci", niosącą lęk i unicestwienie, jest bodźcem do odnowy "kultury życia", tzn. kultury otwartej na nadzieję i pewność wiary.

Wiele artykułów na temat Drogi Światła ukazało się również L'Osservatore Romano i Avvenire, a także w Il Corriere i La Repubblica.