Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Czy cud może być nudny? (Dz 13,13-25; Ps 89; J 3,15; J 13,16-20)

- Po co mam chodzić do kościoła? Ile razy można słuchać tego samego? - chłopak patrzył trochę wyzywająco na księdza katechetę. W klasie zrobiło się cicho, jak przed burzą. - Przecież na każdej Mszy odmawia się te same modlitwy. To nudne. A w kazaniach też w koło to samo...

Ksiądz trochę bezradnie rozglądał się po sali, szukając jakiejś pomocy. Wyglądało jednak na to, że nikt mu nie pomoże. Nabrał więc powietrza, żeby coś powiedzieć, gdy spod okna odezwał się ironiczny głos:

- Ciekawe, skoro nie lubisz powtarzania tego samego, to dlaczego po tysiąc razy słuchasz niektórych płyt albo oglądasz w nieskończoność kolejne takie same odcinki bezsensownych seriali? Nie ma nic złego w powtarzaniu. Świat składa się z powtórek. Codziennie jesz chleb i masło, pijesz te samą kawę... Jakoś ci to nie przeszkadza.

- On raczej pije to samo piwo - rozległo się z tyłu klasy i wszyscy zaczęli się śmiać.

Zawsze jest ten pierwszy raz. To, co mówił św. Paweł w Antiochii, za pierwszy razem było nowością. Ale rok później Dobra Nowina brzmiała tak samo. I po dwóch tysiącach lat brzmi tak samo. Jednak wciąż jest nowa. Jakim cudem? Właśnie cudem.

Modlitwa poranna

Panie, nie proszę Cię o jutro ani o to, co przyniesie. Pomóż mi ofiarować się Tobie dzisiaj. We wszystkim, co mówię i czynię, w każdej radości i każdym smutku, w każdej doznanej przyjemności i odczutym bólu, ofiarowuję ten dzień Tobie. Wiem, iż przyjmujesz go nie ze względu na moje zasługi, ale ze względu na zasługi Jezusa Chrystusa, w którego ofierze zawiera się moja ofiara. Amen.