Wielki Tydzień i Wielkanoc 2005

Odwrócić się od bożków do Boga prawdziwego (św. Marka: Dz 6,1-7; Ps 33; 1 P 2,4-9; J 14,6; J 14,1-12 poniedziałek 5. tygodnia Wielkanocy Dz 14,5-18; Ps 115; J 14,26; J 14,21-26)

„Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”. To niby tak oczywiste przykazanie, ale często ulegam pokusie, by w praktyce postąpić inaczej. Wprawdzie nie ubóstwiam – jak mieszkańcy Listry - innych ludzi, ale często na miejscu Boga stawiam samego siebie. Zawsze, gdy ważniejsze niż On stają się dla mnie pieniądze, władza, oryginalne poglądy czy wygodne życie, Bóg niezauważalnie schodzi na dalszy plan.

Wiem, że nie ma się co łudzić. Jestem realistą. Prócz Boga nikt i nic nie może mojej kruchej ziemskiej egzystencji zamienić na życie wieczne. I wiem, że stawianie na pierwszym miejscu Boga w cudowny sposób porządkuje całe życie. Wszystkie sprawy odnajdują sobie właściwe miejsce, a niezrozumiałe zyskują sens.

Nie muszę, jak Paweł i Barnaba, walczyć z bliźnimi przeciwko uznaniu mnie bogiem. To mi nie grozi. Muszę jednak stoczyć odważną walkę z samym sobą. Muszę co dzień samego siebie detronizować i stawać w pokorze u stóp Tego, który wraz z Ojcem chce we mnie zamieszkać. Muszę z pokorą przyjąć Jego naukę. A wtedy dalej uczył mnie będzie sam Święty Duch...

Modlitwa poranna

Pamiętam dzień, w którym jasno uświadomiłem sobie, kim naprawdę jestem. W śnieżnej bieli, sieczony drobnymi lodowymi igiełkami, omiatany mrozem i obolały od dreszczy, które ciągle z zimna wstrząsały moim ciałem. Pyłek na ziemi, nic wobec kosmosu. Wtedy zrozumiałem, jak niepojęta jest Twoja miłość do mnie. Bo mógłbym dla Ciebie nic nie znaczyć. A jednak dla mnie się narodziłeś, dla mnie przyjąłeś haniebną śmierć. I dla mnie, by dać mi wieczne życie, zmartwychwstałeś. Dlatego w pokorze klękam dziś przed Tobą. Wszystko co moje, z ufnością Ci oddaję. Nie chcę mieć swojej ułomnej mądrości. Daj mi swoją. Zamieszkaj we mnie...