Chrystus umiera w Sewilli

Codziennie, przez cały Wielki Tydzień (Semana Santa), odbywają się uroczyste procesje. Podczas tych procesji nosi się tzw. pasos – ogromne, ważące około 1,5-3 ton platformy. Są na nich ustawione figury Chrystusa lub Matki Bożej albo rozbudowane sceny religijne. Niektóre rzeźby mają kilkaset lat i są dziełem wybitnych artystów. Codziennie trasy procesji z poszczególnymi pasos są wcześniej wyznaczone, aby nie doszło do zamieszania. Każdą platformę niesie kilkudziesięciu wyspecjalizowanych tragarzy. Ściśle określony jest sposób dekoracji kwiatami każdej figury.
Procesje są bardzo długie, zwłaszcza w Wielki Piątek. Trwają wówczas nawet kilkanaście godzin!







Hermandades czyli bractwa
Procesje organizują bractwa religijne, działające przy poszczególnych kościołach. Każde bractwo skupia zwykle kilkuset lub tysiąc kilkuset członków, tzw. nazarenos. Tradycja najstarszych bractw sięga średniowiecza. Bractwa mają swoje stroje, składające się z tzw. tunicas - habitów w określonym kolorze, z charakterystycznymi, spiczastymi kapturami, zakrywającymi całą twarz.
Większość bractw ma dwa pasos: jedno z Chrystusem i drugie z Matką Bożą. W ciągu Wielkiego Tygodnia odbywają się procesje 57 bractw. Ściśle określone znaczenie mają niektóre przedmioty niesione podczas procesji. Na przykład bractwo La Sagrada Mortaja niesie ze sobą osiemnaście świec, które symbolizują 18 osób obecnych podczas pogrzebu Chrystusa. Za paso La Sentencia, niesionym przez bractwo La Macarena idzie 70-osobowy oddział rzymskich żołnierzy symbolizujący straż przy Grobie Chrystusa.
Najdłużej trwa procesja bractwa La Sed z dzielnicy Nervion – 15 godzin.
Najstarsze są bractwa El Silencio, założone w 1340 roku, El Gran Poder – w 1431 i Vera Cruz – w 1448.
Specjalnym czcicielem Virgen de la Victoria – figury Matki Bożej niesionej przez bractwo Las Cigarreras był Alfonso XIII – król Hiszpanii do 1930 roku. Często osobiście prowadził procesję.


Cante jondoWiększość bractw ma zespół muzyczny, który uczestniczy w procesji i wykonuje utwór specjalnie dla tego bractwa skomponowany. Niektóre utwory powstały już w XIX wieku.
W Sewilli i innych miastach Andaluzji zdarza się też często, że muzykę na chwilę ucisza człowiek, wykonujący, np. z okna swojego mieszkania pieśń flamenco. Wszyscy go słuchają, a gdy kończy, procesja idzie dalej.

Przy czym śpiewana w Wielkim Tygodniu pieśń flamenco to nie rytmiczna piosenka, jaką znamy z estradowych występów. Flamenco dzieli się bowiem jakby na dwie warstwy: flamenco chico (małe) i flamenco jondo, zwane też cante jondo (głęboki śpiew). Pierwsze to lekkie w treści utwory przy akompaniamencie gitary. Drugie to przeważnie śpiew bez akompaniamentu, o poważnej treści, często religijnej. Charakterystyczna, skomplikowana melodyka tych utworów przywodzi na myśl arabskie śpiewy muezinów, wzywających z wysokiej wieży (minaretu) wyznawców islamu na modlitwę w meczecie. Nie jest to skojarzenie przypadkowe. Granada od 711 do 1492 roku, a inne miasta Andaluzji co najmniej do połowy XIII wieku znajdowały się pod panowaniem arabskim.