Szukając blasku
Wielki Post jako czas wychodzenia z mroku, poszukiwania światła... O tym chcą opowiedzieć kartki tego dziennika.
Jesienią 2002 roku Jan Paweł II zaskoczył nas wszystkich reformą różańca. Wprowadzenie tajemnic światła do modlitwy różańcowej nawiązuje do tych kart Ewangelii (Janowej zwłaszcza), w których Chrystus, Jego Osoba i Dzieło, są określone jako Światłość świata – jedyny skuteczny lek na wszelkie mroki ludzkiego życia. Poszukiwanie Jego blasku, odbić, promieni, cząsteczek jest zatem głównym zadaniem Jezusowego ucznia.
1. Siedem jasnych słów z wnętrza ciemności
2. Świetliki, łuna, biały habit Sary
3. Błyszczy woda
4. Jasny obłok, wielki błękit
5. Najwyższa Przychylność
3 grudnia 2002
Wieczór przed operacją. Podpisy, wenflony, uśmiechy oszczędne, nieco strapione, z uciekającym wzrokiem. Silny zapach farby malarskiej, moczu; daleki zapach krwi.
Długa rozmowa z Nauarem Banout, Syryjczykiem. Mądry 38 latek, mąż Kasi Utratowej. Będzie mnie operował.
Pomódl się Miriam, by Twój Syn żył we mnie. Pomódlcie się Wszystkie Miriam, które znam, a których miłość jest ogromna przed Bogiem.
Zaczyna się noc i bardzo się boję ciemności i bólu.
Na łóżku obok prawie 70-letni emerytowany kierowca autobusu. Spadł z dachu, leży z pękniętą miednicą. Ma problemy ze stolcem, bardzo cierpi, jęczy. Głośny, rozgadany, pełen nadziei i dobrych myśli o tym szpitalu.
Za oknem deszcz, wiatr, mrok. Cała moja praca, wszystkie pilne sprawy, niecierpiące zwłoki kwestie – odległe, nieważne, zwiewne. Nie umiem uwierzyć, ze tak mnie to zajmowało. I że zapewne znów w to pójdę, na całość – jakby nigdy nic.
Moja nadzieja jest wielka. Bóg mnie nie opuści.
Jedyne, co warto robić, to kochać. Wszystkie małe święte Tereski módlcie się za mną.
*
4 grudnia 2002
Msza Święta o godz. 6.00. Nie mogę ruszyć nogą ani połową ciała; za godzinę operacja.
Właśnie wtedy przyszła ta chwila, kiedy to nie potrzebujemy ani dowodów, ani pieśni, ani śmierci – żeby wierzyć. Bowiem Ewangelia, którą czytałem sobie i kilku pacjentom była taka:
„Jezus (…) przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego tłumy, mając ze sobą chromych (…) I położyli ich u nóg jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że (…) chromi chodzą” (Mt 15,2-31).
W czasie czytania parę razy odebrało mi głos. Czułem się jakby Jezus dotykał moich włosów i czoła. Chciałem też zdjąć sandały.
Ale ponieważ byłem chromy, nie było to możliwe. Ale też wiedziałem, że nie trzeba, że Jezus przed chwilą zdjął swoje. Byłem dlań ziemią świętą.
*
23 marca 2002
Największymi słowami na ten temat, największymi, jakie ktokolwiek kiedykolwiek wypowiedział, były słowa, które wyszły z ust Słowa Wcielonego na Krzyżu. Siedem ostatnich słów wypowiedzianych przez Jezusa za ziemskiego życia.
1. Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23,34)
Jest to słowo o przebaczeniu według Boskiej miary. Czyli o miłosiernej miłości. Oni przecież wiedzieli, co czynią, a jeśli nie wiedzieli, to dlatego, że nie chcieli wiedzieć. Jeśli oni czegoś naprawdę nie wiedzą, to tego, kim jest Bóg i jaka jest ostatecznie – w związku z Nim – prawda o życiu. Jezus wie, że w owym prawdziwym porządku rzeczy to nie jego miejsce i los, ale ich miejsce i los budzą trwogę.
Przebaczenie idzie zawsze dalej i głębiej, pozwala widzieć więcej. Daje siłę niezwykłą, bo Bogopodobną.
2. Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju (Łk 23, 43)
Jest to słowo o niebie. O obietnicy raju, owszem, też. Ale głównie o niebie, które jest w Jezusie. Musi być bowiem niebo, czyli Bóg, w kimś, kto jest bezgranicznie opuszczony, w agonii i w tym stanie znajduje w sobie miejsce dla cudzego cierpienia.
Te słowa usłyszeć w chwili własnego umierania.
3. Niewiasto, oto syn Twój; Synu, oto Matka twoja (J 19,26)
Jest to słowo o tym, jak Ona jest ważna: w chrześcijaństwie, w życiu, w strukturze świata, w chwilach ciemności. Nie zostało Jej nic oszczędzone, a Jezus był nie tylko radością, ale i goryczą Jej życia. I właśnie Ona, Maryja, jest testamentem Jezusa, Kimś najcenniejszym dla Konającego.
„Pod Twoim krzyżem, Jezu, ten tylko stoi, jako miłujący uczeń, kto od tej godziny przyjmie do siebie Twoją Matkę” (Karl Rahner).
4. Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Mt 27, 46)
Jest to słowo o absolutnej solidarności Jezusa (czyli Boga) z każdym z nas. Kona On jako modlący się. Idzie drogą, którą wytyczył Hiob: z wyniszczającym poczuciem bezbożności świata, woła do Boga i idzie ku Niemu. Jeśli On to robi, to czy istnieje taka otchłań, z której nie można by wołać do Ojca?
„Gdzie jest taka rozpacz, która znajdując ucieczkę w tym opuszczeniu, nie mogłaby się sama stać modlitwą?” (Karl Rahner).
5. Pragnę (J 19,28)
Jest to słowo o marzeniu Boga. Łaknie Ten, który woła w dniu Święta Namiotów, by się napić z Niego samego (J 7). Pragnie wody, bo jest w agonii i pragnie agonii, bo chce być wodą.
Nasz Bóg „ma tylko tyle, ile daje” (H. U. von Balthasar).
6. Wykonało się (J 19,30)
Jest to słowo o tym, że nic nie idzie w niwecz. Że sens do nas przychodzi, że jest nam dany, że nie jesteśmy skazani na jego nieudolne wytwarzanie.
Móc to powiedzieć u kresu: „choć niewiele rozumiałem ze swojego życia – wykonało się”.
7. Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego (Łk 23,46)
Jest to słowo o tym, skąd życie przychodzi i dokąd odchodzi. I o ufności mocniejszej niż śmierć. Jezus zbawił nas nie przez to, co zrobił, ale przez przyjęcie tego, co Mu zrobiono. Zachowując na dnie jedyną własność – więź z Ojcem.
W czyje ręce powierzam swego ducha?
*
Słowa z krzyża opasują człowiecze cierpienie i ból całego świata czymś daleko bardziej uzdrawiającym niż bandaż. Obietnicą, która nie zawodzi, obronnym murem miłości, która nie zawahała się przed niczym. Wszechmocnej Miłości gotowej na wszystko. Także na krzyż, z którego jasność.
Więcej na następnej stronie
1. Siedem jasnych słów z wnętrza ciemności
2. Świetliki, łuna, biały habit Sary
3. Błyszczy woda
4. Jasny obłok, wielki błękit
5. Najwyższa Przychylność
1. Siedem jasnych słów z wnętrza ciemności
3 grudnia 2002
Wieczór przed operacją. Podpisy, wenflony, uśmiechy oszczędne, nieco strapione, z uciekającym wzrokiem. Silny zapach farby malarskiej, moczu; daleki zapach krwi.
Długa rozmowa z Nauarem Banout, Syryjczykiem. Mądry 38 latek, mąż Kasi Utratowej. Będzie mnie operował.
Pomódl się Miriam, by Twój Syn żył we mnie. Pomódlcie się Wszystkie Miriam, które znam, a których miłość jest ogromna przed Bogiem.
Zaczyna się noc i bardzo się boję ciemności i bólu.
Na łóżku obok prawie 70-letni emerytowany kierowca autobusu. Spadł z dachu, leży z pękniętą miednicą. Ma problemy ze stolcem, bardzo cierpi, jęczy. Głośny, rozgadany, pełen nadziei i dobrych myśli o tym szpitalu.
Za oknem deszcz, wiatr, mrok. Cała moja praca, wszystkie pilne sprawy, niecierpiące zwłoki kwestie – odległe, nieważne, zwiewne. Nie umiem uwierzyć, ze tak mnie to zajmowało. I że zapewne znów w to pójdę, na całość – jakby nigdy nic.
Moja nadzieja jest wielka. Bóg mnie nie opuści.
Jedyne, co warto robić, to kochać. Wszystkie małe święte Tereski módlcie się za mną.
4 grudnia 2002
Msza Święta o godz. 6.00. Nie mogę ruszyć nogą ani połową ciała; za godzinę operacja.
Właśnie wtedy przyszła ta chwila, kiedy to nie potrzebujemy ani dowodów, ani pieśni, ani śmierci – żeby wierzyć. Bowiem Ewangelia, którą czytałem sobie i kilku pacjentom była taka:
„Jezus (…) przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego tłumy, mając ze sobą chromych (…) I położyli ich u nóg jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że (…) chromi chodzą” (Mt 15,2-31).
W czasie czytania parę razy odebrało mi głos. Czułem się jakby Jezus dotykał moich włosów i czoła. Chciałem też zdjąć sandały.
Ale ponieważ byłem chromy, nie było to możliwe. Ale też wiedziałem, że nie trzeba, że Jezus przed chwilą zdjął swoje. Byłem dlań ziemią świętą.
23 marca 2002
Największymi słowami na ten temat, największymi, jakie ktokolwiek kiedykolwiek wypowiedział, były słowa, które wyszły z ust Słowa Wcielonego na Krzyżu. Siedem ostatnich słów wypowiedzianych przez Jezusa za ziemskiego życia.
1. Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23,34)
Jest to słowo o przebaczeniu według Boskiej miary. Czyli o miłosiernej miłości. Oni przecież wiedzieli, co czynią, a jeśli nie wiedzieli, to dlatego, że nie chcieli wiedzieć. Jeśli oni czegoś naprawdę nie wiedzą, to tego, kim jest Bóg i jaka jest ostatecznie – w związku z Nim – prawda o życiu. Jezus wie, że w owym prawdziwym porządku rzeczy to nie jego miejsce i los, ale ich miejsce i los budzą trwogę.
Przebaczenie idzie zawsze dalej i głębiej, pozwala widzieć więcej. Daje siłę niezwykłą, bo Bogopodobną.
2. Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju (Łk 23, 43)
Jest to słowo o niebie. O obietnicy raju, owszem, też. Ale głównie o niebie, które jest w Jezusie. Musi być bowiem niebo, czyli Bóg, w kimś, kto jest bezgranicznie opuszczony, w agonii i w tym stanie znajduje w sobie miejsce dla cudzego cierpienia.
Te słowa usłyszeć w chwili własnego umierania.
3. Niewiasto, oto syn Twój; Synu, oto Matka twoja (J 19,26)
Jest to słowo o tym, jak Ona jest ważna: w chrześcijaństwie, w życiu, w strukturze świata, w chwilach ciemności. Nie zostało Jej nic oszczędzone, a Jezus był nie tylko radością, ale i goryczą Jej życia. I właśnie Ona, Maryja, jest testamentem Jezusa, Kimś najcenniejszym dla Konającego.
„Pod Twoim krzyżem, Jezu, ten tylko stoi, jako miłujący uczeń, kto od tej godziny przyjmie do siebie Twoją Matkę” (Karl Rahner).
4. Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? (Mt 27, 46)
Jest to słowo o absolutnej solidarności Jezusa (czyli Boga) z każdym z nas. Kona On jako modlący się. Idzie drogą, którą wytyczył Hiob: z wyniszczającym poczuciem bezbożności świata, woła do Boga i idzie ku Niemu. Jeśli On to robi, to czy istnieje taka otchłań, z której nie można by wołać do Ojca?
„Gdzie jest taka rozpacz, która znajdując ucieczkę w tym opuszczeniu, nie mogłaby się sama stać modlitwą?” (Karl Rahner).
5. Pragnę (J 19,28)
Jest to słowo o marzeniu Boga. Łaknie Ten, który woła w dniu Święta Namiotów, by się napić z Niego samego (J 7). Pragnie wody, bo jest w agonii i pragnie agonii, bo chce być wodą.
Nasz Bóg „ma tylko tyle, ile daje” (H. U. von Balthasar).
6. Wykonało się (J 19,30)
Jest to słowo o tym, że nic nie idzie w niwecz. Że sens do nas przychodzi, że jest nam dany, że nie jesteśmy skazani na jego nieudolne wytwarzanie.
Móc to powiedzieć u kresu: „choć niewiele rozumiałem ze swojego życia – wykonało się”.
7. Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego (Łk 23,46)
Jest to słowo o tym, skąd życie przychodzi i dokąd odchodzi. I o ufności mocniejszej niż śmierć. Jezus zbawił nas nie przez to, co zrobił, ale przez przyjęcie tego, co Mu zrobiono. Zachowując na dnie jedyną własność – więź z Ojcem.
W czyje ręce powierzam swego ducha?
Słowa z krzyża opasują człowiecze cierpienie i ból całego świata czymś daleko bardziej uzdrawiającym niż bandaż. Obietnicą, która nie zawodzi, obronnym murem miłości, która nie zawahała się przed niczym. Wszechmocnej Miłości gotowej na wszystko. Także na krzyż, z którego jasność.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
