Wielki Post i Wielkanoc sto lat temu

Tak dokonała się Ofiara Baranka Bożego, który już od początku świata poświęconym był na śmierć. Zabitym został Chrystus rękoma braci Swych, a Krew Jego skuteczniej wołała, niż krew Abla (Żyd. 12, 24), wołała z ziemi do Nieba nie o zemstę, ale o łaskę.

W Ofierze krzyżowej znajdują się charakterystyczne znamiona dawnych ofiar i tak:

1. Oddania Ofiary dokonali na Chrystusie Ojciec Niebieski, Matka Marya, naród żydowski i sędzia pogański.
2. Zabicia dokonali poganie, przez biczowanie, cierniem ukoronowanie i ukrzyżowanie.
3. Włożenia na ołtarz i skropienia Krwią dokonał sam Chrystus.
4. Spaloną została ofiara w ogniu miłości Chrystusa.
5. Podzielenia i spożycia ofiary dokonał Jezus sam pierwszy przy Ostatniej Wieczerzy
i dokonuje się takowe ustawicznie we Mszy Świętej.

Ofiara krzyżowa była dla Boga zupełnem zadośćuczynieniem i dostatecznym objawem czci; ona zmazała wszystkie grzechy ludzkie i dała ludziom wszystkie łaski; ona wreszcie uświęca i uszczęśliwia wszystkich wybranych. Była to więc Ofiara pochwalna, przebłagalna, dziękczynna i błagalna, spełniona za ludzkość całą.

Rok kościelny, w najściślejszym duchowem pojęciu, w istocie jego wewnętrznej, nazwać można stopniowem przekazywaniem owoców Ofiary Chrystusa odkupionej ludzkości. Wprawdzie każda Ofiara Eucharystyczna oddaje codziennie na użytek Kościoła całość owoców odkupienia, lecz wierni mogą przyswajać sobie te owoce i zasługi tylko stopniowo i częściowo. Filarami granicznymi roku kalendarzowego są cztery pory roku; temże są dla roku kościelnego trzy główne święta, względnie trzy okresy świąteczne, okres Bożego Narodzenia, okres Wielkiej Nocy i okres Zielonych Świąt. Miarą zasadniczą dla roku kościelnego jest Wielkanoc wraz z Wielkim Tygodniem; ona jest niejako punktem środkowym i ogniskiem całego roku kościelnego, punktem kulminacyjnym tak ważnym, jak ważnym jest Kanon i Konsekracya we Mszy.

Trzy okresy roku kościelnego stanowią tło dla uwydatnienia trojakiego urzędu Zbawiciela świata. W okresie Bożego Narodzenia gra główną rolę urząd nauczycielski Chrystusa, w okresie Wielkanocnym urząd Kapłański, w okresie Zielonych Świąt urząd pasterski, czyli królewski.

Nie wszystkie dni są jednakowe w życiu ludzkiem. Są chwile szczególniejszej wagi
i znaczenia, wymagające umyślnego przygotowania się i pozostawiające po sobie dłuższy, a trwały oddźwięk uroczysty. Tak się ma rzecz także z głównemi świętami kościelnemi; każde z nich poprzedzone jest dłuższym lub krótszym okresem przygotowawczem, ma swą wigilię, czyli wieczór wstępny, oktawę świętą ( ośmiodniowy czas świąteczny)
i dłuższy lub krótszy okres poświąteczny.

Przygotowaniem do Wielkanocy jest Przedpoście a więc Niedziele Siedemdziesiątnica, Szescdziesiątnica, Pięćdziesiątnica, dalej czas Postu od Środy Popielcowej do niedzieli Pasyjnej, czterdziestodniowy okres pasyjny łącznie z Wielkim Tygodniem, wigilią jest Wielka Sobota, świętem samem Wielkanoc z oktawą do Niedzieli Białej.

O tem wszystkiem będziemy Wam pisać i Was oświecać w naszem cyklu o okresie Wielkanocnem – jak to przed 100 laty bywało.