Wielki Post i Wielkanoc sto lat temu

Okres przed Wielkanocny wg „Ofiara Mszy Świętej”
Po stu latach w Roku Eucharystycznym

Wg Wydawnictwa Karola Miarki
Rok 1904

W Encyklice swej „Mirae caritatis” z dnia 31 Maja 1902 r. Zaznacza Papież Leon XIII ważność Mszy Świętej, jako środka leczniczego na ciężkie choroby społeczne doby bieżącej, następującemi słowy: „Jako ofiara, mieści w sobie ta wzniosła tajemnica Sakramentu Ołtarza obfitą pełnię zbawienia tak dla pojedyńczych ludzi jak i dla ogółu, i słusznie też składa ją Kościół nieustannie na intencyę zbawienia całego świata. Godzi się i koniecznem jest w czasach obecnech by za wspólnem staraniem wszystkich wiernych, coraz więcej interesowano się tą ofiarą i na coraz większy zdobywano się dla niej szacunek. Życzymy sobie, przeto, by różnorodne działanie i owoce tej ofiary coraz lepiej poznawano i coraz staranniej rozważano... Niczem nie można okazać Bogu doskonalszej czci, nic nie może Mu być milszem, nad przebłagalną ofiarę Eucharystyi. Ofiara ta, bowiem jest ofiarą Boską.” Święty Sobór kościelny zebrany w Trydencie, nakazuje już w 1563 roku Proboszczom i wszystkim duszpasterzom, by z odprawianiem Mszy Świętej, zwłaszcza w Niedziele i święta łączyli często naukę, co do pewnych części tekstu Mszy Świętej, by sami lub przez zastępców objaśniali wiernym stopniowo pojedyńcze tajemnice tej najświętszej Ofiary.

Msza Święta jest niezgłębioną przepaścią różnych cudów, gdyż w świętej Eucharystyi, a zwłaszcza w Ofierze Mszy Świętej, odnawia się, a względnie powtarza wcielenie Chrystusa, Jego narodziny, dziecięctwo, życie i męka, Jego krwawa ofiara krzyżowa, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie.

Ofiara Mszy Świętej jest spółistotną z Ofiarą Krzyżową

Święty Paweł pisze w pierwszym liście do Koryntyan (10, 16): „Kielich błogosławieństwa, który poświęcamy, czyż nie jest społecznością Ciała Pańskiego?” chce tu Apostoł powiedzieć, że w Ofierze Eucharystycznej wstępujemy w społeczność ofiarną z ofiarowaniem za nas Ciałem i Krwią Chrystusa. W liście do Żydów (7, 24) przedstawia Św. Paweł, Chrystusa szczegółowo jako Arcykapłana. Ofiarą było Jego wcielenie, to poniżenie się poprzez przyjęcie na się niewolniczej postaci ludzkiej. (Fil. 2, 7). Ofiarą było Jego poczęcie, „jako, że nie wzgardził łonem Dziewicy.” Przy obrzezaniu przybiera Imię, które już samo zawiera w sobie pojęcie Ofiary, przyczem Ofiarą także był sam ów fakt. Ofiarą były uczucia głodu, pragnienia i znużenia, jakich doznawał nieraz podczas sprawowania urzędu nauczycielskiego. Ofiarą było umywanie nóg Apostołom, dokonanie w ów wieczór przed pójściem na Mękę.

Wstępem do właściwej Ofiary, poświęceniem i przedłożeniem daru ofiarnego, nazwać można długą, trzykroć przerywaną modlitwę Zbawiciela w Ogrójcu, przyczem tak przejął się wewnętrznym nastrojem baranka ofiarnego, iż zasmuciła się dusza Jego aż do śmierci, że zdjęła Go trwoga śmiertelna, pot krwawy zrosił Jego Ciało; i trzykroć prosił o odwrócenie odeń kielicha, po to jednak tylko, by za każdym razem przyjąć go znowu z ręki Ojca. To stanowiło bliższe przygotowanie do Ofiary. Po tem przygotowaniu wydał się Arcykapłan w ręce grzeszników jako Baranek ofiarny, na śmierć okrutną wśród męczarń przeróżnych; wprawdzie wydanie nastąpiło skutkiem pocałunku fałszywego zdrajcy, jednak Ofiara wiedziała o tej zdradzie i zgodziła się na nią. Przez trzy godziny wisiał Baranek ofiarny na krzyżu, przelewając krew z ran licznych, dręczony strasznemi boleściami, obarczony jeszcze ponadto grzechami świata i plagami Nieba.