Papież komentuje...

7. Ale po chwili, może pod wpływem Psalmu, który Mu stale rozbrzmiewa w pamięci, Jezus mówi: „Pragnę” (J 19,28).
Zrozumiałe, że to słowo Jezusa ma związek z pragnieniem fizycznym, udręką towarzyszącą torturze ukrzyżowania, jak wyjaśniają uczeni, znawcy tej dziedziny. Można tu dodać, że okazując pragnienie, Jezus daje dowód pokory, wyraża bowiem elementarną potrzebę fizyczną, tak jak uczyniłby to każdy inny człowiek. Także w tym Jezus jest solidarny z tymi wszystkimi, którzy w pełni sił czy umierający, zdrowi czy chorzy, mali czy wielcy, potrzebują odrobiny wody i o nią proszą (por. Mt 10,42). Dobrze jest sobie uświadomić, że jakakolwiek pomoc udzielona umierającemu jest pomocą udzieloną ukrzyżowanemu Chrystusowi!

8. Nie możemy jednak pomijać tego, co pisze Ewangelista, że Jezus wypowiedział: „Pragnę” — „aby się wypełniło Pismo” (J 19,28). Także to słowo wypowiedziane przez Jezusa posiada, obok fizyczno-psychologicznego, jeszcze inny wymiar. Znowu jest to odniesienie do Psalmu 22 [21]: „Moje gardło suche jak skorupa, język mój przywiera do podniebienia, kładziesz mnie w prochu śmierci” (Ps 22 [21],16). Także w Psalmie 69 [68],22 czytamy: „gdy byłem spragniony, poili mnie octem”.
Słowa Psalmisty odnoszą się do pragnienia fizycznego, ale w ustach Jezusa słowo to wchodzi w mesjański wymiar męki krzyżowej. Konający Chrystus pragnie innego napoju niż woda lub ocet, jak wtedy, gdy u studni w pobliżu Sychar poprosił Samarytankę: „Daj Mi pić!” (J 4,7). Wtedy fizyczne pragnienie było symbolem i wyrażało inne pragnienie: nawrócenia owej kobiety. Teraz, na krzyżu, Jezus pragnie nowej ludzkości, która ma wyrosnąć z Jego ofiary, aby się wypełniło Pismo. Dlatego Ewangelista wiąże wołanie wyrażające „pragnienie” Jezusa z Pismem. Pragnienie krzyża na ustach konającego Chrystusa jest ostatnim wyrazem pragnienia chrztu, który ma przyjąć, i ognia, który ma na ziemi zapłonąć, pragnienia, któremu dawał wyraz za życia. „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie” (Łk 12,49-50). Teraz to pragnienie się wypełnia. Jezus potwierdza gorącą miłość, ożywiającą Jego pragnienie przyjęcia owego najwyższego „chrztu”, aby nam wszystkim otworzyć źródło wody, która naprawdę gasi pragnienie i zbawia (por. J 4,13-14).

(Jan Paweł II, katecheza 30 listopada1988)