Mój Chrystus Frasobliwy

Dorota Skrobska

Wielkomiejska kapliczka

W wielkim mieście trudniej niż na wiejskich rozdrożach znaleźć przydrożną kapliczkę. Należałoby powiedzieć: przyuliczną. Długo szukając, nie znalazłam. Jednak któregoś dnia czekając dłuższy czas na tramwaj, który nie nadjeżdżał i widać na horyzoncie też go nie było, z nudów zaczęłam oglądać pobliskie wystawy. Gdy podeszłam bliżej zaciekawiło mnie zagłębienie w ścianie. Gdy podeszłam jeszcze bliżej moim oczom ukazał się krzyż. Nie jest to wprawdzie kapliczka Chrystusa Frasobliwego, ale jedyna jaką znalazłam, a która by nie była kapliczką maryjną.

Postanowiłam się chwilę pomodlić. Ponieważ był to czas, kiedy mój poprzedni spowiednik zmarł, a nowego jeszcze nie znalazłam, prosiłam w swojej modlitwie właśnie o spowiednika. Nagle z modlitewnej zadumy wyrwał mnie głos: - Ładna kapliczka, prawda? - Odwróciłam się przez ramię i przytaknęłam. Mój nowy rozmówca kontynuował: - To jest dla mnie szczególne miejsce. - Po chwili rozmowy dostrzegłam koloratkę. Dziś, jak nie trudno się domyślić, jest to mój nowy spowiednik, za którego codziennie dziękuję Bogu. Często też odwiedzam kapliczkę, przy której się spotkaliśmy. To miejsce, gdzie odkrył swoje powołanie, choć jego droga do seminarium była jeszcze długa. Czy ja również odkryłam? - czas pokaże.

Wysłuchawszy tej opowiastki mógłby ktoś zapytać, skąd się wzięła ta kapliczka? - Otóż pod koniec XVIII wieku na rozstaju dróg z Łodzi do Zgierza znajdowało się kilka chałup, dwór i karczma. Była to wieś Bałuty, o której pierwsza drukowana wzmianka pochodzi z 1430 r. Zgodnie z ówczesnym zwyczajem granice wsi od osad wyznaczały krzyże. Fragment właśnie takiego krzyża zachował się w tej kapliczce. Mimo, że w latach późniejszych Bałuty stały się osiedlem fabrycznej Łodzi, a potem jej dzielnicą, tradycja oznakowania dawnej granicy między miastem a wsią przetrwała w kapliczce przy ul. Zgierskiej 17 w Łodzi.