Dzieci ewangelizują dorosłych

Skąd wziął się zwyczaj kolędowania misyjnego? Otóż narodził się w krajach niemieckojęzycznych, gdzie kolęduje się z okazji uroczystości Trzech Króli. W Polsce został podjęty w 1993 r. z inicjatywy centrali krajowej Papieskich Dzieł Misyjnych. Z roku na rok w sposób coraz bardziej zorganizowany trud kolędowania misyjnego podejmują dzieci z wielu diecezji. Tuż po Bożym Narodzeniu cztero lub pięcioosobowe grupki udają się do rodzin swojej parafii i głoszą wszystkim radość z narodzenia Chrystusa. Mówią też o trudnej sytuacji swoich rówieśników z dalekich krajów i budzą w polskich rodzinach poczucie odpowiedzialności za cały Kościół. Dzieci przebierają się za postacie z jasełek np. anioła czy pasterza. W zespole kolędniczym jest również osoba reprezentująca kraj misyjny, do którego w danym roku kierowana jest pomoc.

Dzieci dzielą się radością Bożego Narodzenia z rodzinami w parafii, a zewnętrznym tego wyrazem są wypowiedziane życzenia i umieszczone na drzwiach błogosławieństwo: C+M+B (Christus mansionem benedicit = niech Chrystus błogosławi temu domowi). Tej radości bardzo potrzebują nasze domy i rodziny. Radość chrześcijańska, jeśli jest prawdziwa, staje się darem dla innych, o czym przypominają kolędnicy. Stąd też misyjny wymiar kolędy wyraża się również w zebranych ofiarach. Te ofiary to konkretna pomoc. Z nich bowiem realizowane są projekty wskazane specjalnie na tę okazję polskim dzieciom zaangażowanym w Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci przez Stolicę Apostolską.

W ubiegłym roku kolędnicy misyjni (z 36 diecezji) zebrali 183 077.08 zł. Suma ta została przekazana za pośrednictwem Ojca Świętego dla małych Boliwijczyków. Natomiast tegoroczne ofiary zostaną przeznaczone na projekty służące dzieciom z Burkina Faso. W dowód wdzięczności mali misjonarze pozostawiają każdej rodzinie gwiazdkę z błogosławieństwem.

Niech zatem każde drzwi chrześcijańskiego domu otworzą się na dźwięk radosnej kolędy dzieci niosących pomoc swoim dalekim rówieśnikom. Niech na każdej choince zamigoce misyjna gwiazdka – znak solidarności z tymi, którzy nie poznali jeszcze radości płynącej z tajemnicy Wcielenia.