Nie ma się czego bać

Przed wiekami św. Hieronim napisał: „O gdybym mógł ujrzeć żłobek, w którym leżał Chrystus! Bo my teraz jakoby dla przydania czci Chrystusowi zabraliśmy gliniany żłobek, a ustawiliśmy srebrny. Ale dla mnie cenniejszy jest ten, który został zabrany! Poganom potrzebne są złoto i srebro, natomiast wierzącym chrześcijanom wystarczy ów gliniany żłobek, bo Ten, który narodził się w tym żłobku, pogardzał złotem i srebrem. Nie pogardzam bynajmniej tymi, którzy dla uczczenia Jezusa wykonali srebrny, nie potępiam także i tych, którzy dla świątyni wykonali złote naczynia - ale podziwiam Boga: On, Stwórca świata, narodził się nie pośród złota i srebra, ale pośród błota!”.

W dzień Bożego Narodzenia Kościół wspomina to wszystko, co wydarzyło się w Betlejem, ale nie poprzestaje na zewnętrznej stronie wydarzeń - tłumaczył mozolnie jeden z teologów. Bóg, który w przedziwny sposób stworzył człowieka, w jeszcze przedziwniejszy rozpoczyna dzieło jego zbawienia. Chrystus staje się człowiekiem podobnym do nas we wszystkim oprócz grzechu. Dochodzi do „przedziwnej wymiany”: Chrystus przyjął naszą ludzką naturę, słabą i ograniczoną, aby dać nam udział w swej Boskiej naturze.

Czym jest przyjście Chrystusa dla człowieka? Człowiek ujrzał Boga w widzialnej postaci, Chrystus przyniósł ludziom nowe życie, przywraca im utraconą godność dzieci Bożych, człowieka śmiertelnego wprowadza do życia wiecznego, wyzwala ludzkość ze starej niewoli grzechu i obdarza ją wolnością. Boże Narodzenie tak rozumiane łączy się nierozerwalnie z tajemnicą śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa. (Ojcowie żywi t. 4).

Ten elektroniczny list nastolatka, w którym padło sformułowanie „Podobno Bóg stał się człowiekiem. I co z tego?” jest wielkim pytaniem o to, po co Bóg narodził się jako człowiek. Dlaczego to zrobił? W jakim celu?

Odpowiedź brzmi prosto i jasno - po to, aby nas zbawić. Aby nas wyrwać z mroku grzechu. Aby te słowa „Naród kroczący w ciemnościach ujrzał światłość wielką; nad mieszkańcami kraju mroków zabłysło światło” - odnosiły się dokładnie do mnie, do ciebie, do twoich bliskich.

Święta Bożego Narodzenia kojarzą się z ogromną ilością wszechobecnych światełek. Świeczki. Lampki. Gdzie się da. Na choinkach. Na balkonach. W oknach. Na ulicach. Nawet w samochodach. Nie pamiętamy, dlaczego z tej okazji tak bardzo mnożymy źródła sztucznego światła. A to po prostu wyraz naszej tęsknoty za tym światłem, jakim jest Jezus, Boży Syn. To pragnienie Światła, które nie przeminie, nie zgaśnie z braku energii.

Chrystus się rodzi, wielbijmy Go; Chrystus z nieba przychodzi, wyjdźmy Mu na spotkanie; Chrystus na ziemi, wznieśmy się na wyżyny niebios! Śpiewajcie Panu wszystkie krainy, niech cieszy się niebo i ziemia raduje (por. św. Grzegorz z Nazjanzu).

„Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu; dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz Pan”, Boży Syn. Jezus.

Niech napełnia nas radość. Niech ogarnia nas spokój. On jest wśród nas. Nie ma się czego bać.