Roraty z Małym Gościem Niedzielnym i Wiara.pl 2004

Jan Korec pół roku siedział w obozie. Potem wypuszczono go. Oczywiście nie mógł wrócić do klasztoru, bo żadnego klasztoru już nie było. Ale udało mu się dotrzeć do biskupa, który wyświęcił go na kapłana. Tajnie, bo komuniści chcieli decydować o wszystkim, nawet o tym, co księża mówili na kazaniach. Młody ksiądz Korec nie mógł więc jawnie pracować jako kapłan. Poszedł do pracy w zakładzie przemysłowym w mieście Nitra. Rok później pewien ukrywający się biskup, w porozumieniu z Watykanem, wyświęcił 27-letniego księdza Koreca na biskupa. Oczywiście też tajnie. Ale władze wkrótce dowiedziały się o tym i po rewizji w domu, zamknęły młodego biskupa w więzieniu. Odbył się proces. Wyrok brzmiał: „12 lat więzienia za zdradę stanu”. Biskup Korec został osadzony w najcięższym więzieniu na Słowacji. Siedział tam osiem lat. Wiele razy był przesłuchiwany i gnębiony na różne sposoby. Nigdy jednak się nie ugiął. Choć to prawie niemożliwe, udawało mu się być dla niektórych więźniów kapłanem. Na przykład w czasie spaceru po więziennym dziedzińcu wręczał im pudełka zapałek, w których były kartki z naukami rekolekcyjnymi. Po ośmiu latach terror komunistyczny zelżał i biskupa Koreca wypuszczono z więzienia. Przez jakiś czas mógł pracować jako kapłan, ale w 1974 roku znowu zakazano mu tego. W tej sytuacji biskup Korec został robotnikiem w fabryce lakierów, a potem w zakładzie stolarskim. Oczywiście przez cały czas biskup Korec pracował tajnie dla Kościoła. Wreszcie w 1989 roku komunizm upadł. Księża wrócili z więzień, z lasów, w których pracowali jako drwale, z warsztatów. Papież Jan Paweł II mianował biskupa Koreca pasterzem diecezji Nitra, a niedługo później obdarzył go godnością kardynalską.

No, takim życiorysem można by obdzielić wielu ludzi. Sprawdzę, co pamiętacie z tego, co mówiłem.

A teraz poproszę lektora, żeby przeczytał nam list, który napisał do nas ten niezwykły kardynał.
LEKTOR – czyta list

Kochane dzieci w Polsce.

Wiem, że tak jak i u nas, na Słowacji, również i u Was, w Polsce, dzieci chodzą w czasie Adwentu na poranne roraty.

Ja też jako chłopiec chodziłem codziennie wcześnie rano na roraty, często po śniegu, który skrzypiał pod nogami. Te ranne adwentowe roratnie Msze św. były dla nas, dzieci, przepiękną przygodą wiary i oddania się Panu Jezusowi. Chociaż przeżyliśmy 40 lat bardzo ostrego prześladowania wierzących, zwyczaj uczęszczania na roraty pozostał stale żywy na Słowacji.

To może być również wielką zachętą dla Was. Kiedy będziecie chodzić z rodzicami rano, jeszcze po ciemku, do kościoła, przypomnijcie sobie, że tysiące dzieci w tym samym czasie z drugiej strony Tatr, na Słowacji, idą do świątyń pokłonić się Panu Jezusowi. Pan Jezus w Polsce i na Słowacji stale żyje i czeka na nas nie tylko w Adwencie, ale przez cały rok.

Nasze dzieci bardzo kochają Jezusa. Tysiące z nich należą do różnych dziecięcych kręgów, które realizują program przez cały rok. Nasze dzieci organizują na przykład tygodnie akcji miłości do Pana Jezusa. Jedną z nich jest na przykład tydzień pod hasłem: „Wyłącz TV, włącz siebie”. Nie oglądają wtedy telewizji, ale spotykają się, organizują zabawy ze śpiewem i grami. Inna akcja odbywa się pod hasłem: „Dobry uczynek roku”. Wtedy więcej pomagają rodzicom oraz starszym i chorym ludziom.

Od kilku lat dzieci na Słowacji pod opieką starszych pielgrzymują do Rajeckiej Lesnej, do Matki Bożej, co również jest związane z dobrymi uczynkami. Któregoś roku każde z kilku tysięcy dzieci przyniosło przynajmniej jeden ziemniak. W ten sposób zebrano blisko tonę ziemniaków, które potem siostry zakonne mogły rozdać biednym. W innym roku w podobny sposób zebrano ponad tonę ryżu. W ten sposób dzieci sprawiają radość Matce Bożej i Panu Jezusowi.

W okresie Bożego Narodzenia tysiące dzieci odwiedza rodziny w parafiach przynosząc im „Dobrą Nowinę” śpiewami, kolędami i modlitwą. Przy tej okazji zbierają dary dla dzieci w Afryce. W roku 2003 podczas tej akcji dzieci zebrały 11 milionów koron. Dzięki tym funduszom w Afryce będzie można zbudować nowe szkoły i wykopać albo odnowić studnie z wodą pitną.
Przedświąteczny czas przypomina mi dzieciństwo i moje roraty. Pamiętałem o nich również w czasie Adwentu w 1960 roku, gdy źli ludzie skazali mnie na 12 lat więzienia. Nawet w więzieniu duchowo uczestniczyłem w roratach.

Kochane dzieci w Polsce! Pan Jezus żyje u Was, w Polsce i u nas, na Słowacji. Żyje w całej Europie i w świecie. Bądźmy Mu wierni i łączmy się duchowo z całym świętym Kościołem prowadzonym przez Ojca Świętego Jana Pawła II, Następcę św. Piotra.

Pamiętam o Was w modlitwie!

Łączę się z Wami duchowo!

Kardynał Jan Chryzostom Korec,
ordynariusz diecezji nitrzańskiej

KSIĄDZ

Słuchając tego listu, pomyślałem sobie, że nam to dobrze. Nikt nam nie zabrania chodzić do kościoła. Jedyną trudnością jest to, że czasem trzeba pokonać senność albo zmęczenie, albo lenistwo. Wtedy też trzeba by zastosować to hasło: „Wyłącz TV, włącz siebie” Myślę więc, że byłoby świetnie, gdyby każdy postanowił ofiarować swoje niedogodności w intencji kogoś, kto potrzebuje pomocy. Czyli jeśli nie chce Ci się iść do kościoła, to świetnie – będzie okazja, żeby tę niechęć ofiarować i przez to zamienić w dobro.

Pytania:

1. Do jakiego zakonu wstąpił w młodości Jan Korec? – odpowiedź na to pytanie znajduje się w styczniowym numerze „Małego Gościa”.
2. Ile lat Jan Korec siedział w więzieniu
3. W jakim kraju mieszka kardynał Korec?

Zadania:
1. Na mapie Europy znajdź słowackie miasto Nitra.
2. Zastosuj hasło słowackich dzieci: „Wyłącz TV, włącz siebie”.

Obrazek:
Fragment listu kardynała Jana Chryzostoma Koreca:
Ja też jako chłopiec chodziłem codziennie wcześnie rano na roraty, często po śniegu, który skrzypiał pod nogami. Chociaż przeżyliśmy 40 lat bardzo ostrego prześladowania wierzących, zwyczaj chodzenia na roraty jest stale żywy na Słowacji.