Szkoła formacji duchowej

Środa

Bóg sam nas obdarowuje, abyśmy my mogli dawać! Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał. Chrystus nie jest więc darem, który my, ludzie, przynosimy rozgniewanemu na nas Bogu, lecz już to, że On jest, żyje, cierpi i bezgranicznie kocha, stanowi dzieło Bożej miłości. Stąd tak bardzo jasne i zobowiązujące jest dla nas wołanie skierowane przez św. Pawła: Pojednajcie się z Bogiem! Chociaż to my rozpętaliśmy wojnę, chociaż to nie Bóg ma dług wobec nas, lecz my wobec Niego, to właśnie On zbliża się do nas i w Chrystusie błaga o pojednanie. Bóg w Chrystusie wychodzi nam naprzeciw, wychodzi ku nam – swoim nie pogodzonym dzieciom – ze świątyni swojej chwały, by nas pojednać.

Im głębiej wchodzimy w rzeczywistość Eucharystii, doświadczamy mocniej i pełniej, że Chrystus to komunia. Brat Roger z Taizé kiedyś zapytał bardzo konkretnie: Czy będziesz umiał żyć Chrystusem, który na ziemi jest obecny w Kościele, w komunii swego Ciała? Kościół jest żywym odbiciem Jezusa Chrystusa, gdy promienieje tajemnicą prostoty i przebaczenia. W tej jedynej komunii, wspólnocie i jedności, jaką jest Kościół, dawne i nowe spory wciąż rozdzierają Chrystusa w Jego Ciele. Według Ewangelii nigdy nie wolno nam zwlekać z pojednaniem. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Najpierw idź! Nie zaś: Odłóż na później! Nasze dążenie do jedności, wspólnoty, solidarności i braterstwa zatrzymuje się w miejscu, a nawet kostnieje, kiedy dopuszcza do powstawania równoległych dróg, na których przebaczenie traci swoją życiodajną moc.

Ale gdzie znaleźć żar miłości, która prowadzi do zjednoczenia? Jako chrześcijanie teoretycznie dobrze wiemy, że idziemy za Chrystusem, który gdy cierpiał, nie groził; sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo. Krwią Jego ran zostaliśmy uzdrowieni. Brat Roger bez cienia wątpliwości twierdził, że szczęśliwy jest ten, kto naśladując Chrystusa, wzniesie się na sam szczyt współczującej miłości: Miłujcie waszych nieprzyjaciół, módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Gdybyśmy kochali jedynie tych, którzy nas kochają, cóż wyjątkowego czynilibyśmy? W samym sercu burgundzkiej wioski, w Taizé, osadzone jest przekonanie, że prawdziwe, głębokie nawrócenie dokonuje się wówczas, gdy odrzuceni czy upokorzeni, powierzamy Bogu tych, którzy nas zranili.

Pojednanie to prawdziwa wiosna serca. Nie odkładane na później pojednanie prowadzi do wspaniałego odkrycia: przemienia ono nasze serca.

Może właśnie dzisiaj jest odpowiedni moment, aby zdecydować się tak konkretnie położyć kres nieporozumieniom, sporom i pójść do swoich przeciwników, żeby im powiedzieć: Przychodzę się pojednać! Ale gdy usłyszysz z ich strony: To niemożliwe!, czy zdobędziesz się na jeszcze jeden akt odwagi? Czy oddalając od siebie niepokój skazujący na osamotnienie, wrócisz do tych, którzy ciebie odepchnęli, żeby jeszcze raz im powiedzieć: Przychodzę się pojednać? Gdyby cię znowu odtrącili, zostaje tobie jeszcze pokorna modlitwa o to, byś mógł ich zachować w swoim sercu. Ku twemu największemu zdumieniu, podjęcie ryzyka zaufania da tobie pokój serca.

Oto w tajemnicy Kościoła, w którym żyjemy, dane jest nam dzisiaj, podobnie jak chrześcijanom w pierwszych wiekach, trwać jednomyślnie na modlitwie z Apostołami, z Maryją, Matką Jezusa.

Kiedy żyjemy w komunii z Bogiem, pragniemy także komunii z innymi ludźmi. Ewangelia zachęca nas, byśmy kochali i mówili o tym swoim życiem. To nasze życie może sprawić, że w naszym otoczeniu wiarygodne staną się wiara, zaufanie do Boga. Czyż dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek, chrześcijanie nie są wezwani do tego by stawać się zaczynem komunii, jedności tam, gdzie się znajdują? Jak więc mogą trwać podzieleni? Komunia jest kamieniem probierczym. Rodzi się w samej głębi serca chrześcijanina, w przebaczeniu i miłości. W Taizé od blisko trzydziestu lat przeżywamy „pielgrzymkę zaufania przez ziemię”. Może dziś na nowo trzeba sobie jasno przypomnieć: komunia jest życiem, nie teorią. Kochać i mówić to swoim życiem, tak, kochać z całą dobrocią serca i przebaczać, tu znajdziemy jedno ze źródeł radości.

Bóg nie zostawia nas samych. Pomaga nam być coraz bliżej komunii, tej komunii miłości, którą jest Kościół, tak pełen tajemnicy i tak niezastąpiony… Chrystus komunii daje nam ten ogromny dar, jakim jest pocieszenie. Na ile Kościół staje się zdolny do tego, by uzdrawiać serca niosąc przebaczenie, współczującą miłość, na tyle przybliża pełnię komunii z Chrystusem. Kiedy Kościół stara się kochać i rozumieć tajemnicę każdej ludzkiej istoty, kiedy niestrudzenie słucha, pociesza i uzdrawia, staje się tym, co w nim najpiękniejsze i najjaśniejsze – przejrzystym odblaskiem wspólnoty i braterstwa. Dążenie do pojednania i pokoju wymaga walki wewnętrznej. To nie jest łatwa droga. Nic trwałego nie powstaje bez wysiłku. Duch komunii, jedności nie jest naiwnością, wymaga wielkiego serca, głębokiej życzliwości, nie ulega pokusie podejrzliwości.

Na koniec pozwolę sobie za Bratem Roger, w jego ostatnich, publicznie wypowiedzianych w Lizbonie słowach, zwrócić się do siebie i każdego z was: Czy aby być twórcami komunii, będziemy, każdy w swoim życiu, podążać drogą zaufania i wciąż odnawianej dobroci serca? Na tej drodze mogą pojawić się niepowodzenia. Przypomnijmy wówczas sobie, że źródło pokoju i komunii znajduje się w Bogu. Zamiast ulegać zniechęceniu, wezwiemy Ducha Świętego, by oddać Mu nasze słabości. I przez całe życie Duch Święty będzie nam pomagał stale na nowo wyruszać w drogę i iść od jednego początku do następnego ku przyszłości pełnej pokoju…

Lekcja do odrobienia:

"Komunia jest życiem, nie jest teorią." Proś każdego dnia na modlitwie o serce wolne od uprzedzeń. Zdobądź się na mały gest życzliwości wobec osoby, w stosunku do której czujesz niechęć. Ucz się przeżywać liturgiczny znak pokoju jako konkretny gest budowania komunii Ciała Chrystusa.