Święto Ofiarowania Pańskiego

Życiowa równowaga

ks. Leszek Smoliński

Po czterdziestu dniach, potrzebnych do oczyszczenia dla matki, przyszedł dla Maryi czas, kiedy mogła znowu wejść w progi świątyni. Matka Jezusa mogła wreszcie ofiarować, poświęcić Bogu na służbę swego pierworodnego Syna. Stąd wzięło nazwę, obchodzone już od IV w. po Chr. w Rzymie i Jerozolimie, święto Ofiarowania Pańskiego, zwane też dawniej świętem Oczyszczenia Najświętszej Maryi Panny, a w naszej polskiej tradycji – Matki Boskiej Gromnicznej. Dlatego przynosimy do świątyń specjalne woskowe świece – gromnice, które zapalone wkłada się w dłonie umierających. Po to, aby Matka Boża, uosabiająca Kościół potrzebujący wciąż oczyszczenia, w którym rodzi się Chrystus, symbolizowany przez tę świecę – gromnicę, była przy nich aż do ostatniego tchu. A także by razem z Synem prowadzili dusze nieśmiertelne na szczęśliwą wieczność do domu Ojca. Jezus, światłość świata, broni nas także przed atakami złego ducha.

Aby dopełnić wszystkich zobowiązań, potrzebnych do uzyskania stanu oczyszczenia, musiała Maryja złożyć ofiarę. Kapłanowi pozostała już tylko modlitwa wstawiennicza za Nią, by w ten sposób została do końca oczyszczona z upływu krwi. Święta Rodzina była raczej ubogą. W miejsce baranka złożyła więc ofiarę ubogich – dwa gołębie. Bóg natomiast sam ofiarował się człowiekowi – Jezus spotkał się ze swoim ludem w osobach Symeona i Anny. Gdy tylko Józef i Maryja przyszli do świątyni z Dzieciątkiem, znalazł się tam również starzec Symeon, wiedziony głosem Ducha Świętego. On to wziął Dziecko z rąk rodziców i błogosławiąc Boga odśpiewał piękny kantyk, obwieszczający spełnienie się obietnic Bożych. Zwiastował również posłannictwo Jezusa jako Zbawiciela wszystkich narodów. Obok Symeona, na spotkanie z Jezusem oczekiwała w świątyni osiemdziesięcioczteroletnia Anna. Służyła ona w świątyni, poszcząc i modląc się. Miała to szczęście, że doczekała się i ujrzała Jezusa. Dlatego też „sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy” (Łk 2,38).

Św. Jan Paweł II w szczególny sposób uhonorował tych, którzy swoje życie oddali służbie Bogu i ludziom, ustanawiając w 1997 roku obchody Światowego Dnia Życia Konsekrowanego w Dniu Ofiarowania Pańskiego. Jak zaznaczył, chodzi o to, aby „pomóc całemu Kościołowi w coraz pełniejszym dostrzeganiu wartości świadectwa osób, które wybrały drogę wiernego naśladowania Chrystusa poprzez praktykowanie rad ewangelicznych; zarazem dla samych osób konsekrowanych będą właściwą okazją odnowienia przyrzeczeń oraz ożywienia uczuć, które powinny inspirować ich oddanie się Panu”. Dalej podkreślił, że „Ofiarowanie Jezusa w świątyni jest wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia, szczególnie dla tych, którzy zostali powołani, aby urzeczywistniać w Kościele i w świecie, poprzez praktykowanie rad ewangelicznych, charakterystyczne przymioty Jezusa - dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo”.

Idąc za wskazaniami św. Jan Pawła II warto nieustannie odnajdować „właściwą równowagę między działaniem a kontemplacją, modlitwą i dziełami charytatywnymi, między zaangażowaniem w rzeczywistość doczesną a dążeniem do celu eschatologicznego”.