Święto Ofiarowania Pańskiego

Świadkowie Królestwa

ks. Leszek Smoliński

Ofiarowanie Pańskie przypada czterdzieści dni po Bożym Narodzeniu. Na pamiątkę ocalenia pierworodnych synów Izraela podczas niewoli egipskiej, każdy pierworodny syn u Żydów był uważany za własność Boga. Dlatego 40 dnia po urodzeniu należało syna zanieść do świątyni w Jerozolimie. Składano wtedy dziecko w ręce kapłana, by je następnie wykupić za symboliczną opłatę, równą zapłacie za pięć dni pracy. Równocześnie z obrzędem ofiarowania i wykupu pierworodnego syna łączyła się ceremonia oczyszczenia matki dziecka. Z tej okazji matka była zobowiązana złożyć ofiarę z baranka, a jeśli była uboga, to przynajmniej ofiarę z dwóch synogarlic lub gołębi. Fakt, że Maryja i Józef złożyli synogarlicę, świadczy, że byli bardzo ubodzy. Po wypełnieniu przepisów Prawa Mojżeszowego, rodzice Jezusa udali się do Nazaretu. Ewangelista Łukasz pokazał, że w życiu Jezusa była nieustannie obecna łaska Boża.

Bóg ze swoją łaską jest obecny w życiu każdego z nas. Jego hojność zależy od naszego otwarcia. Potwierdzenie dla nas stanowią prorokini Anna i starzec Symeon. Za natchnieniem łaski znaleźli się w świątyni, w momencie ofiarowania Dzieciątka Jezus. Życie Anny opisane zostało jako owoc dojrzałej wiary. Jako wdowa poświęciła je służbie w świątyni, „służąc Bogu w postach i modlitwach, dniem i nocą” (Łk 2, 37). Nie mogła być w żaden sposób poinformowana, a jednak „przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia” (Łk 2, 38). Anna oznajmiła, że to Dziecko, które przebywa w świątyni jest odpowiedzią dla Izraelitów oczekujących Mesjasza. W ten sposób prorokini złożyła ciche świadectwo o znaczeniu Jezusa dla ludzi, którzy z niecierpliwością oczekują odkupienia. Również starzec Symeon „był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim (Łk 2, 25). Wziął na ręce sześciotygodniowe Dzieciątko, uniósł je wysoko z najwyższą czcią, poznając w Nim Zbawiciela świata i błogosławiąc dobroć Boga: „Teraz o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju” (Łk 2, 29). W ten sposób cel jego doczesnego życia został już osiągnięty, gdyż zobaczył Zbawiciela, którego pojawienie się rozpoczyna ostatni etap zbawczej historii.

Łaska Boża jest odpowiedzią na nasze ofiarowanie, a więc życie, w którym dominuje pragnienie zawierzenia i oddania się Bogu.

Wezwanie do bycia świadkiem Bożej łaski w świecie podejmują osoby konsekrowane. Swoim życiem pokazują, jak bardzo różne są sposoby na „bycie chrześcijaninem”. Od 1997 roku w Święto Ofiarowania Pańskiego Kościół powszechny obchodzi ustanowiony przez św. Jana Pawła II „Dzień Życia Konsekrowanego”, poświęcony modlitwie za osoby, które oddały swoje życie na służbę Bogu i ludziom w niezliczonych zakonach, zgromadzeniach i instytutach świeckich, według udzielonej im łaski. W ten sposób dążą do miłości doskonałej – celu każdego chrześcijanina.

Święto Ofiarowania to okazja do naszego osobistego zawierzenia Bogu, który nieustannie działa w naszym życiu. Pozwólmy Panu działać w naszej codzienności, abyśmy byli widocznymi znakami działania Bożej łaski w świecie.